Celem badania była diagnoza wskaźników rozpowszechnienia depresyjności wśród gimnazjów specjalnych i masowych. Analizie poddano także różnice w przejawianych zaburzeniach w obu grupach dzieci ze względu na płeć, wiek oraz klasę. Badaniem objęto 248 osób, w tym 101 uczniów (57 dziewcząt i 44 chłopców) gimnazjum specjalnego (grupa eksperymentalna) oraz 147 uczniów gimnazjum (73 dziewczęta i 74 chłopców) dla osób o prawidłowym rozwoju. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Inwentarz Depresyjności Dziecka M. Kovacs. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że respondenci ze szkół specjalnych uzyskali wyższe wskaźniki w zakresie depresyjności (71,29%) niż respondenci z gimnazjów masowych (55,79%). Ponadto odnotowano wśród uczniów ze szkół masowych wyraźną tendencję do wzmożonej depresyjności u dziewcząt (61,64%; odsetek u chłopców wynosił 48,64%). Z kolei w grupie eksperymentalnej wysokie wskaźniki zgodnie ze zgromadzonym materiałem uzyskano zarówno u dziewcząt (71,93%), jak i chłopców (70,45%). Wykazano również, że w grupie uczennic z grupy kontrolnej najwyższe wskaźniki cechowały dziewczęta z klasy pierwszej (70%) oraz trzeciej (72%). Zwrócono uwagę na podobny rozkład procentowy w grupie chłopców ze szkół masowych (w klasie pierwszej wynosił 51,61%, a w klasie trzeciej – 56,52%). Okazało się również, że najniższe wskaźniki depresyjności uzyskano w klasach drugich (dziewczęta – 56,67%, chłopcy – 40%). W szkole specjalnej wskaźniki depresyjności dziewcząt wyniosły w klasie pierwszej 73,33%, w klasie drugiej – 64,71%, a w klasie trzeciej – 76%. Wśród chłopców natomiast zauważono tendencję wzrostową: w klasie pierwszej – 61,54%, w klasie drugiej – 68,42%, a w klasie trzeciej – 83,33%.