Celem badania było określenie zależności między wynikami (zarówno wysokimi, jak i przeciętnymi) uzyskiwanymi w przeszłości w szkole podstawowej a odczuwaną depresją. Założono, że czynnikami różnicującymi poziom depresji mogą być płeć, miejsce zamieszkania oraz sytuacja materialna rodziny. Do zebrania materiału posłużono się wywiadem konstrukcji własnej oraz Skalą CES-D (do określenia objawów depresji w percepcji respondentów). W próbie badawczej znalazło się 76 uczniów oraz studentów (w wieku od 14 do 25 lat), których podzielono na dwie grupy: 1) A – grupa osób oceniających swoje osiągnięcia jako przeciętne (ze średnią ocen w przedziale od 3,1 do 4,0; większość grupy stanowili mężczyźni); 2) B – grupa osób oceniających swoje osiągnięcia jako wysokie (ze średnią ocen w przedziale od 4,1 do 5,0; większość grupy stanowiły kobiety). Pod względem miejsca zamieszkania w obu grupach przeważały osoby z miasta. 20% badanych, które uzyskiwały bardzo dobre wyniki w nauce, określiło swoją sytuację materialną jako złą; natomiast 11,45% uznało ją za dobrą. Z kolei badani z grupy A (o przeciętnych wynikach) niemal w połowie (44,44%) postrzegali swoją sytuację jako dobrą, jako złą – jedynie 2,78%. W wyniku badania okazało się, że jedynym wymiarem depresyjnym różnicującym obie grupy badanych była anhedonia (odpowiedzi wskazywały na niekorzyść osób z grupy B). Stwierdzono, że osoby mające przeciętne wyniki w nauce w szkole podstawowej odczuwały dużo rzadziej bezsenność, lęk, brak apetytu, osamotnienie, podejrzliwość i nieufność w stosunku do ludzi, smutek, fatalizm i subiektywny niepokój. Nie zanotowano różnic w odczuwaniu natężenia symptomów depresji między kobietami a mężczyznami. Zaobserwowano natomiast dużo większą (w porównaniu z osobami pochodzącymi z miasta) melancholię u osób o wysokich wynikach w nauce, które mieszkały na wsi.