Badanie zrealizowano w ramach projektu Childhood without Violence w siedmiu krajach Europy Wschodniej: Bułgarii, na Litwie, Łotwie, w Macedonii, Mołdawii, Polsce i na Ukrainie. W toku badania starano się odpowiedzieć: Jak badani szacują skalę różnych zachowań krzywdzących dzieci w krajach uczestniczących w projekcie? Jak oceniana jest dynamika różnych aspektów problemu krzywdzenia dzieci? Jakie jest społeczne przyzwolenie na kontrolowanie zachowań rodziców wobec dzieci? Jakie postawy deklarują badani wobec stosowania przez rodziców kar fizycznych wobec dzieci? Jak oceniane są wrażliwość i kompetencje w zakresie pomocy dzieciom różnych grup zawodowych? Badaniu poddano dwie grupy respondentów w każdym kraju: reprezentatywną grupę dorosłych (w Polsce 955 osób) oraz nauczycieli stołecznych szkół podstawowych (w Polsce 158 osób). Do zebrania materiału badawczego posłużono się wywiadem kwestionariuszowym face-to-face lub CAPI (computer assisted personal interview) – w przypadku badań ogólnonarodowych. Nauczyciele samodzielnie wypełniali kwestionariusz ankiety i oddawali go koordynatorowi badań (narzędzie zostało skonstruowane przez Monikę Sajkowską i składało się z 87 pytań). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że w ankiecie dorosłych mieszkańców krajów i nauczycieli pracujących w ich stolicach najniższy odsetek doświadczających takich kar deklarowali Bułgarzy, najwyższy z kolei – mieszkańcy Litwy, Ukrainy i Macedonii, a także nauczyciele z Macedonii i Polski. Wykazano również, że najwięcej radykalnych oponentów bicia dzieci występowało w Bułgarii, a najmniejszy odsetek ankietowanych protestujących przeciwko karom fizycznym odnotowano w Polsce i Mołdawii. Okazało się również, że zdaniem większości nauczycieli bicie poniża dziecko oraz jest porażką wychowawczą rodziców (najczęściej poparcie takiej oceny stosowania kar fizycznych uzyskano w Bułgarii i na Ukrainie, natomiast najrzadziej – na Łotwie).