Przedmiotem badania była tożsamość zawodowa studentów pedagogiki. Próbę badawczą stanowiło 57 studentów piątego roku pedagogiki na Wydziale Nauk Społecznych i Sztuki na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Posłużono się do zebrania materiału badawczego metodą narracji planów życiowych. W badanej próbie znalazło się 96,5% kobiet i 3,5% mężczyzn. Respondentów poproszono o przygotowanie esejów na temat: Wyobraź sobie, że dziś jest pierwszy dzień Twojej emerytury. Zamykasz oczy i jak na filmie widzisz swoją zawodową drogę, sukcesy i niepowodzenia, osiągnięte plany i nigdy niezrealizowane marzenia. Zacznij swoją opowieść od słów: Pamiętam dokładnie dzień, w którym ukończyłem studia... Kontynuuj. Największą grupę studentów stanowiły osoby bez sprecyzowanych planów i strategii ich realizacji (45,6% wypowiedzi). Zauważono, że w pracach tych badanych pojawiały się różne pomysły na życie, na które w odczuciu respondentów nie mieli oni większego wpływu. Kolejne formy kształcenia dla niektórych osób stanowiły formę przedłużenia studiów i odroczenia decyzji o podjęciu pracy zawodowej. 35,1% respondentów miało sprecyzowane cele zawodowe (np. wiedzieli, gdzie chcą pracować), ale nie formułowali oni pomysłów na strategię realizacji zamierzeń. Najmniej studentów – jak się okazało – albo miało dokładne plany na przyszłość, albo w ogóle takich zamierzeń nie kreowało. Osoby posiadające jasno sprecyzowane cele miały już przed studiami praktykę, odbywały wolontariat, z których czerpały satysfakcję. Badani bez planów określali pewne zachowania zawodowe, traktowane przez nich jako cenne w uprawianiu zawodu nauczyciela.