Celem badania była weryfikacja postaw młodzieży licealnej wobec osób niepełnosprawnych. Postawiono m.in. następujące pytania badawcze: jak postrzega sytuację społeczną osób niepełnosprawnych młodzież licealna Warszawy, jak różni się ocena tej sytuacji w szkole integracyjnej, niepublicznej, publicznej; jaki jest odbiór społeczny osób niepełnosprawnych przez badaną młodzież, jak różnią się postawy młodzieży w poszczególnych typach szkół; jaki model uczestnictwa w życiu społecznym osób niepełnosprawnych akceptuje badana młodzież. Badanie przeprowadzono w następujących szkołach: szkoła integracyjna (50. Liceum im. R. Barbosa), szkoła niepubliczna (Liceum Społeczne nr 4), szkoła publiczna (LO nr 28 in. J. Kochanowskiego). W badaniu zastosowano ankietę środowiskową. Łącznie wytypowano 1680 osób do badania (szkoła integracyjna – 720 uczniów, szkoła niepubliczna – 200 uczniów, szkoła publiczna – 760 uczniów). Ankiety poprawnie wypełniły 122 osoby. Dobór osób był celowy i zespołowy. Wnioski z badania są następujące: 72 osoby stwierdziły, że osoba niepełnosprawna cechuje się przewlekłością choroby (niezależnie, czy jest ona widoczna, czy też nie). Według 52 osób w mediach powinno znaleźć się więcej informacji dotyczących problemów występujących u osób niepełnosprawnych. Badanie pokazało, że – zdaniem ankietowanych – najpoważniejszymi trudnościami dla osób z niepełnosprawnością są bariery architektoniczne i komunikacyjne (95 osób), a także brak społecznej akceptacji (71 osób). Wyniki potwierdziły, że badana młodzież wie o różnych typach problemów osób niepełnosprawnych, a także widzi potrzebę poprawy ich sytuacji. Ponadto, zdaniem respondentów, osoby z lekką niepełnosprawnością umysłową i z niepełnosprawnością fizyczną powinny uczyć się w zwykłych szkołach (przy założeniu, że wspierane będą pedagogicznie i rehabilitacyjnie). Osoby niepełnosprawne zwykle budzą akceptację (80 odpowiedzi) oraz współczucie (75 odpowiedzi). 90 osób nie widzi problemu, żeby osoby niepełnosprawne uczyły się na poziomie średnim i wyższym. 77 osób twierdzi, że państwo powinno pomagać w zatrudnieniu osób z problemami fizycznymi i psychicznymi.