Badanie przeprowadzono w celu uzyskania wiedzy dotyczącej różnych obszarów deprywacji, której doświadczają dzieci (12/13 lat) zamieszkujące miejskie obszary koncentracji dziecięcej biedy („enklawy dziecięcej biedy”).Teren badań stanowiły zubożałe części miasta w Łodzi, Bełchatowie, Pabianicach, Piotrkowie Trybunalskim, Tomaszowie Mazowieckim, Radomsku oraz Zgierzu. Ankietą audytoryjną objęto uczniów szóstych klas szkół podstawowych (N = 1408). Na podstawie zgromadzonego materiału stwierdzono, że wśród respondentów większość żyła i wychowywała się w warunkach nieodbiegających od uznawanych za „normalne” w polskim społeczeństwie. Odsetek uczniów, których warunki życiowe i relacje społeczne zagrażały rozwojowi, wynosił 13%. Największe zagrożenie odnotowano w Piotrkowie Trybunalskim (22%), najmniejsze natomiast w Bełchatowie (7%) i Radomsku (8%). Pod względem niskich osiągnięć edukacyjnych największy odsetek osób wykluczonych ze swojej klasy z powodu niedostatecznych efektów nauki występował Pabianicach (10%).