Sformułowano dwa typy problemów badawczych: diagnostyczne – sprawność i umiejętności twórcze dzieci głuchych; wyjaśniające – zależność między twórczością a jej intelektualnymi i społecznymi korelatami. Badanie przeprowadzono wśród 22 dzieci głuchych, które straciły słuch przed trzecim rokiem życia. W grupie tej było 12 dziewczynek i 10 chłopców – w wieku od 13 do 15 lat. Dzieci uczęszczały do klas siódmych i ósmych szkoły podstawowej. W grupie kontrolnej znalazły się dzieci ze szkół masowych, odpowiadające płcią, wiekiem i klasą uczniom niesłyszącym. Wykorzystano następujące narzędzia badawcze: Test Matryc Ravena, Arkusz Zachowania Się Ucznia B. Markowskiej oraz Test Myślenia Twórczego H. Jellena i K.K. Urbana. Badanie wykazało, że dzieci głuche, w większym stopniu dziewczynki, są bardziej posłuszne poleceniom. To wynika ze standardów kulturowych, a także z cech rozwoju właściwych dla wieku badanych uczniów. Wynika to także z wychowania instytucjonalnego niesłyszących, np. w internacie. Dzieci głuche także rzetelniej wykonywały zadany rysunek. Wyższy poziom umysłowy głuchych przekłada się na przywiązanie do konkretu. W przypadku dzieci słyszących przeciwnie – im wyższy poziom umysłowy, tym większe przywiązanie do abstrakcji. Twórczość dzieci głuchych – o charakterze niewerbalnym – jest słabsza, ale inna niż u dzieci słyszących.