Celem ankiety była diagnoza stanu domów małych dzieci. Ankietę przeprowadzono dla Ministerstwa Edukacji Narodowej. W 1992 roku w całej Polsce było 55 domów małych dzieci w 37 województwach. W 12 województwa tego typu domów nie było wcale, a w 22 działały domy z miejscami dla matek. Do domów tych dzieci trafiały: drogą administracyjną (skierowanie Specjalistycznego ZOZ), na podstawie postanowienia sądu rodzinnego, po interwencji policji. Badanie wykazało, że aż 53% dzieci, które trafiają do tego typu domów, nie osiąga normy rozwojowej (iloraz rozwoju w skali Brunet-Lezine: poniżej 84). 10% dzieci z tej grupy było głęboko upośledzonych. Stan zdrowia 38% dzieci oceniono jako dobry. 11% dzieci zaliczono do trzech (albo więcej) grup dyspanseryjnych. 29% dzieci przebywających w domach małego dziecka w 1991 roku było jedynakami, a 51% dzieci rozłączono z rodzeństwem. Jedynie 20% dzieci przebywało w placówkach z rodzeństwem. Ankieta wykazała, że w 54 domach małego dziecka było zatrudnionych 2433 pracowników etatowych i 110 zatrudnionych na godziny. W 24 domach nie zatrudniano lekarza na pełnym etacie. W 29 placówkach nie zatrudniano psychologa.