Przedmiotem badania było funkcjonowanie rodzin samotnych ojców, w szczególności kształtowanie się w nich więzi rodzinnych. Badaniem ankietowym objęto 120 samotnych ojców, 225 nauczycieli i 240 dzieci ze szkół podstawowych i ponadpodstawowych wychowujących się w rodzinach niepełnych, zamieszkałych w Słupsku. 50% samotnych ojców stanowili wdowcy, 25% rozwiedzieni i żyjący w separacji z żoną. Najwięcej rodzin było niepełnych od dwóch lat. Badanie ujawniło, że w większości rodzin niepełnych panowały dobre stosunki, które tak ojcowie, jak i dzieci oceniali jako serdeczne i zgodne. Złe relacje z ojcem zgłaszały przede wszystkim dzieci starsze (15-18 lat). Ojcowie pragnęli przy tym, by dzieci były w stosunku do nich bardziej szczere (10,7%), okazywały więcej czułości (8,3%) i zmieniły sposób odnoszenia się (5,8%). Dzieci natomiast chciałyby, żeby ojciec był w stosunku do nich wyrozumiały, serdeczny i traktował je poważniej, jak równorzędnego partnera. 1/4 dzieci uznała, że nie musi zmieniać nic w swoim stosunku do ojca, 60% twierdziło, że powinni być bardziej posłuszni, nie sprawiać ojcu kłopotów, więcej nad sobą pracować itp. 92% ojców zadeklarowało, że podejmowali działania mające na celu kompensację braku matki w rodzinie. 67% z nich planowało ponowny ożenek, choć po uprzednim uwzględnieniu dobra dzieci. 60% badanych dzieci lubiło przebywać w domu, 30% uzależniało to od panującej w nim atmosfery, potrzebowało czasem samotności lub spędzało czas z kolegami. Samotni ojcowie i ich dzieci w pierwszej kolejności zwracali się ze swoimi problemami do siebie nawzajem, darzyli się zaufaniem i lubili ze sobą przebywać, tak przy okazji wspólnej pracy, jak i wypoczynku. Ponad 70% dzieci planowało mieszkać z ojcem po osiągnięciu dorosłości.