Celem badania było określenie związku sportu systematycznie uprawianego przez młodzież szkolną z wynikami w nauce. Badanie przeprowadzono w ośmiu łódzkich szkołach, objęto nim łącznie 120 uczniów. Przy ocenie wpływu na wyniki w nauce wybrano przedmioty z grupy humanistycznych: język polski, historię, geografię, oraz z przedmiotów ścisłych: matematykę, fizykę, i chemię; wykorzystano także opinie nauczycieli. W odczuciach respondentów codzienne zajęcia nie przeszkadzały w uzyskiwaniu dobrych wyników, a nawet wpływały mobilizująco. Porównując osiągnięcia uczniów sportowców i nieuprawiających sportu, w wybranych szkołach do grupy uczniów bardzo dobrych (średnia ocen 4,5-5,0) zaliczono 14,45% sportowców i 25,08% niesportowców, do uczniów dobrych (3,50-4,49) zaliczono 53,18% sportowców i 50,16% niesportowców, do uczniów dostatecznych (3,0-3,49) odpowiednio 32,37% i 34,65%. 97% uczniów odpowiedziało, że sport absolutnie nie przeszkadza im w nauce i gdyby go nie uprawiali, ich wyniki nie byłyby wcale lepsze. 58% uczniów sportowców poprawiło się z przedmiotów, które sprawiały im najwięcej kłopotów, u 11,5% średnia ocen nie uległa zmianom, 5,5% poprawiło znacznie swoje wyniki, tylko 2% uzyskało gorsze oceny. Nauczyciele wychowawcy w większości byli zgodni co do tego, że sport nie wywiera ujemnego wpływu na wyniki nauczania. Dodatkowe zajęcia sportowe mobilizują do pracy nad sobą nie tylko w sprawności fizycznej, lecz także umysłowej; zdolniejsi sportowcy pomagają słabszym. W niektórych szkołach trenerzy interesują się wynikami w nauce swoich podopiecznych, mobilizują ich, kontrolują. W opinii nauczycieli sportowcy nie sprawiali większych kłopotów wychowawczych, często sukcesy sportowe wpływały na sprawność umysłową uczniów. Działalność sportowa dzieci i młodzieży wymuszała większe zainteresowanie się rodziców wynikami nie tylko w sporcie, lecz także w nauce, co przybliżało ich do szkoły i stwarzało dobrą atmosferę na linii szkoła – rodzice.