Przedmiotem pilotażowego badania empirycznego była przede wszystkim identyfikacja narodowa studentów uczelni warszawskich. Ankietę przeprowadzono w grupie 168 studentów (przede wszystkim drugiego, ale także trzeciego roku) ze Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego – 50 osób, w tym 27 kobiet i 23 mężczyzn; z Politechniki Warszawskiej, z kierunku inżynieria wodna – 38 osób, w tym 28 mężczyzn i 10 kobiet; z Uniwersytetu Warszawskiego, z kierunków socjologia i prawo – 57 osób, w tym 31 mężczyzn i 26 kobiet. Zadanie kwestionariuszowe sformułowano w następujący sposób: Proszę uzupełnić przynajmniej dziesięcioma określeniami ten początek zdania odnoszącego się do własnej osoby: Ja jestem... Więcej określeń można było podać na odwrotnej stronie kwestionariusza ankiety. Posłużono się techniką ankiety audytoryjnej. Jedynie 18,4% badanych uważa bycie Polakiem jako element autodefinicji. Nieco ponad połowa z tych osób, które wymieniły określenie „Polak”, umieściła je na pierwszej, drugiej albo trzeciej pozycji. Studenci SGGW w 40% wskazywali bycie studentem jako składnik swojej identyfikacji. 64% studentów wpisało płeć na pierwszym miejscu kwestionariusza; kobiety częściej niż mężczyźni deklarowały swoją płeć jako element decydujący o tożsamości. Jedynie siedmiu badanych wpisało w formularzu określenie „jestem katolikiem”. Okazało się, że studenci nie przywiązują dużej wagi do ponadnarodowej tożsamości – tylko jeden student (Wydziału Prawa) napisał o sobie: jestem Europejczykiem. Jedna osoba określiła siebie jako obywatela świata (na miejscu dziewiątym), jedna – jako obywatela tego świata (miejsce dziesiąte), jedna – jako osobę lubiącą cudzoziemców (miejsce ósme).