Celem badania było określenie stanu wiedzy studentów Instytutu Kultury Fizycznej na temat znaczenia usprawnienia fizycznego i oddziaływania rewalidacyjnego i resocjalizacyjnego za pomocą wychowania fizycznego, sportu i turystyki w procesie resocjalizacji i rewalidacji. Pytano także, czy studenci Instytutu Pedagogiki Specjalnej trafnie oceniają znaczenie wychowania fizycznego, sportu i turystyki w procesie rewalidacji i resocjalizacji dzieci specjalnej troski. Badaniem objęto 50 studentów piątego roku Instytutu Kultury Fizycznej (Uniwersytet Szczeciński) oraz 50 studentów czwartego roku Instytutu Pedagogiki Specjalnej (Uniwersytet Szczeciński). Studenci z obu grup uważają, że w pracy z dziećmi poszkodowanymi należy przede wszystkim: usprawniać ich możliwości fizyczne i psychiczne, rozwijać sprawność fizyczną, wdrażać do aktywnego wypoczynku. Badani z obu kierunków zwrócili uwagę, że należy dostosowywać intensywność ćwiczeń do możliwości organizmu dziecka, uwzględniać rodzaj upośledzenia w doborze ćwiczeń, stopniować trudność ćwiczeń. Jeśli chodzi o ocenianie ćwiczeń dziecka, studenci zgodnie stwierdzili, że należy w większości stawiać oceny pozytywne, nagradzać dzieci za wysiłek włożony w wykonywanie ćwiczeń, sprawiedliwie oceniać zaangażowanie dzieci. Autorzy badania zwrócili uwagę na konieczność kontynuowania tego typu badań. Badanie pokazało, że wiedza studentów i ich emocjonalny stosunek do dzieci specjalnej troski jest korzystny. W obydwu grupach nie dostrzeżono większych różnic w rozumieniu znaczenia sportu i wychowania fizycznego w procesie rewalidacji i resocjalizacji dzieci specjalnej troski.