Celem badania było odpowiedzenie na pytanie, na ile pobyt młodzieży lekko upośledzonej umysłowo w internacie integracyjnym sprzyja twórczości. Badaniem objęto 100 osób w wieku 15-19 lat mieszkających w tym samym internacie: 50 uczniów z rozpoznaniem upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim z Zasadniczej Szkoły Zawodowej Specjalnej w Olsztynie oraz 50 uczniów pełnosprawnych intelektualnie z Zespołu Szkół Mechaniczno-Energetycznych w Olsztynie. Zastosowano ankietę dla wychowanków internatu, wywiad z nauczycielami, obserwację. Badani najczęściej określali aktywność twórczą jako działalność, której celem jest wykonywanie jakiejś rzeczy oraz własna praca w kołach zainteresowań na terenie szkoły i internatu – 71% z ZSZS i 52% z ZSME. Wielu uczniów nie potrafiło podać żadnej dziedziny aktywności twórczej – 36% i 24%; pozostali podawali głównie plastykę, muzykę, technikę, film. Badani z obu szkół najczęściej jako własną aktywność twórczą wskazywali muzykę – 34-35%; literaturę wskazywali tutaj wyłącznie uczniowie z ZSME. W internacie badani z ZSZS należeli najczęściej do sportowych kół zainteresowań – 28%, badani z ZSME do muzycznych – 34%. Jako czynniki motywujące do działania badani najczęściej wskazywali wychowawców z internatu, nauczycieli ze szkoły, kolegów. 93% badanych z ZSZS stwierdziło, że wpływ pełnosprawnej młodzieży ma wpływ na ich aktywność twórczą. Badani nauczyciele uważali, że nauczycie wychowawca w realizacji planu pracy opiekuńczo-wychowawczej ma możliwość swobodnego wypełnienia go treścią, w praktyce napotykali wiele przeszkód, jedną z nich była sztywna struktura i tradycyjne normy sytemu szkolnego; uważali, że ich rola w rozwijaniu aktywności twórczej polega na przygotowaniu warunków najbardziej jej sprzyjających.