Celem badania było prześledzenie losów wychowanków Państwowego Domu Dziecka w Nagłowicach, usamodzielnionych w latach 1975-1990. Badaniem objęto 57 osób (31 kobiet, 26 mężczyzn) mieszkających i pracujących w województwach kieleckim (28), radomskim (10) i katowickim (19). Posłużono się metodą sondażu diagnostycznego oraz wywiadem, ankietą i analizą dokumentów. Usamodzielnieni wychowankowie wykonywali zawody: nauczyciela i wychowawcy (14), kierowcy (pięciu), chemika, ślusarza (po trzech), laboranta medycznego, ogrodnika, sprzedawcy, fryzjera (po dwóch); pojedyncze osoby miały inne zawody. 53 badanych pracowało w zakładach państwowych, czterech nie pracowało zawodowo (kobiety wychowujące dzieci), jedna osoba była na rencie. 22 kobiet i 14 mężczyzn zamierzało podnieść dotychczasowe kwalifikacje. 33 badanych mieszkało w dużym mieście, 15 – w małym, dziewięciu na wsi. 41 osób zawarło związki małżeńskie, dwie były rozwiedzione. Trzy małżeństwa nie miały dzieci, pozostałe miały od jednego do trojga dzieci. W rodzinach 45 badanych na osobę przypadał dochód 500-1500 tys. złotych. Bardzo niskie dochody miały rodziny, w których pracowała zawodowo tylko jedna osoba. Sytuacja mieszkaniowa była zróżnicowana; w dziewięciu przypadkach w zdobyciu mieszkania pomógł dom dziecka, 24 badanych twierdziło, że sami załatwili sobie mieszkanie; niektórym pomogli w tym rodzice. Mieszkania były dość dobrze wyposażone w sprzęt AGD. Ponad połowa badanych oceniła swoje warunki materialne jako dobre, ośmiu – jako bardzo dobre, dziewięciu – jako dostateczne. Badani mieli różne zainteresowania: sport (15 mężczyzn), moda (12 kobiet), teatr, literatura współczesna i naukowa (sześć osób). W czasie wolnym badani oglądali telewizję (34 osoby), odwiedzali krewnych i znajomych (26), czytali książki (39), uczęszczali na imprezy sportowe (dziewięć wskazań). Zdaniem większości badanych dom dziecka, aby ułatwiać wychowankom start w dorosłe życie, powinien pomóc w zdobyciu wykształcenia (30 osób), odpowiedniego zawodu (23), zapewnieniu mieszkania (16). Badani oczekiwali od domu dziecka pomocy w uzyskaniu mieszkania (42), dalszych kontaktów i rad, zwłaszcza w pierwszym okresie samodzielnego życia (30), zabezpieczenia finansowego (18), pomocy w uzyskaniu pracy (12). Badani stwierdzili, że dom dziecka pomógł im w przygotowaniu do właściwego spędzania czasu wolnego i wyboru szkoły ponadpodstawowej (54 osoby), dbałości o zdrowie (52) i samodzielnego rozwiązywania problemów życiowych (46). 20 osób uważało, że dom dziecka nie przygotował ich do życia rodzinnego, a połowa, że nie nauczył gospodarności. Badani doradzaliby swoim młodszym kolegom przebywającym w domu dziecka naukę i zdobycie zawodu (50 osób), korzystanie z rad wychowawców (22), starszych kolegów (7) i aktywność w życiu społecznym (dziewięć wskazań).