Celem badania było poznanie uwarunkowań sposobu wykorzystania czasu wakacyjnego przez młodzież szkół maturalnych. Ankietą i wywiadami jesienią 1990-1992 objęto 793 uczniów trzecich klas liceów i techników z miast dolnośląskich (głównie z Wrocławia i okolic) oraz ich rodziców i szkolnych organizatorów letniego wypoczynku. Materiały badawcze z tego samego okresu dotyczące wakacji 350 uczniów klas siódmych i ósmych miały pomóc w ustaleniu wcześniejszych doświadczeń współtworzących obraz sposobu wykorzystania czasu wakacyjnego. Wśród rodziców dominowały osoby z wykształceniem co najmniej średnim. W rodzinach licealistów poziom wykształcenia był znacznie wyższy. Dobre warunki mieszkaniowe i finansowe badanych łączyły się często z ich negatywną oceną rodzinnych budżetów. Według większości rodzin trudności finansowe ograniczały możliwości wyjazdów wakacyjnych. Większość badanych uczniów miała stałe obowiązki domowe (częściej dziewczęta niż chłopcy, uczniowie techników niż licealiści, dzieci z rodzin wykształconych). Młodzież dość chętnie podejmowała latem sezonowe prace zarobkowe (ogrodnictwo, prywatna gastronomia). Od kilku dni do miesiąca pracowały: 1/4 licealistów i połowa uczniów technikum (częściej chłopcy i dzieci z rodzin słabiej wykształconych). Młodzież z rodzin wysoko wykształconych pracowała, dążąc do uzyskania niezależności finansowej, w rodzinach robotniczych zdobycie funduszy było warunkiem wyjazdu dziecka. Młodzież na ogół uważała, że sfinansowanie wyjazdów wakacyjnych jest obowiązkiem rodziców. W rodzinach robotniczych poglądy dorosłych na ten temat były przeciwne. Wśród ograniczeń sposobu wykorzystywania wakacji dzieci oprócz trudności finansowych wymieniały brak zgody opiekunów na koncepcje spędzenia wolnego czasu. Odsetek rodzin wspólnie decydujących o planach wakacyjnych wynosił 50% w przypadku młodszych dzieci i 15% w przypadku starszych. W większości opiekunowie godzili się pod pewnymi warunkami (ostrzejszymi w przypadku dziewcząt) na propozycje dzieci. Otrzymywały one pomoc, głównie materialną – 70-80% rodzin. Młodzież wolała spędzać wakacje z rówieśnikami niż na zorganizowanym wyjeździe rodzinnym. Rodzice bardziej niż dzieci doceniali pobyt u rodziny w innej miejscowości. Młodzież preferowała raczej sprawdzone formy wypoczynku niż tworzenie nowych. 80% badanych dzieci przebywało poza miejscem zamieszkania co najmniej miesiąc; 10% wyjeżdżało na tydzień. W rodzinach niżej wykształconych dominowały tańsze wyjazdy niezorganizowane, w inteligenckich – zorganizowane. Najczęściej organizatorami były zakłady pracy rodziców – 40%. 1/4 młodzieży spędziła wakacje za granicą. U krewnych przebywało 65% badanych, częściej dziewczęta niż chłopcy. Ponad połowa badanych wyjeżdżała razem z rodzicami, najczęściej oceniała wyjazd jako udany. Dominowały stacjonarne formy wyjazdów. Mniej niż połowa badanych uprawiała turystykę. Podczas wyjazdów rodzinnych dominował wypoczynek bierny, w czasie wyjazdów samodzielnych młodzież miała więcej ruchu i kontaktów społecznych. Sposób spędzania wolnego czasu w miejscu zamieszkania był zależny od typu szkoły – u uczniów technikum (zwłaszcza chłopców) dominował wypoczynek bierny, u licealistów (zwłaszcza dziewcząt) czynny. Licealiści czytali też więcej książek. 60% młodzieży oceniało wakacje jako udane lub bardzo udane. Hierarchia zajęć dowiodła, że młodzież w niewielkim stopniu wykorzystywała wakacje na rozwój bio-socjo-kulturalny, fizyczny i pogłębianie zainteresowań.