Celem badania było uzyskanie odpowiedzi na m.in. następujące pytania: jakimi zagadnieniami zajmują się poradnie; czy dostrzega się problemy młodzieży w okresie dorastania; do kogo przede wszystkim zwraca się młodzież z prośbą o radę i pomoc; jakie stosuje się formy pomocy psychologicznej; jak wygląda organizacja pracy placówki; czy pracownicy poradni są zadowoleni z pracy. Anonimową ankietą objęto pracowników 30 rejonowych poradni stolicy i województwa stołecznego. Ankietę (sprawdzoną wcześniej w badaniach pilotażowych) przekazano wszystkim poradniom, wypełniły ją 343 osoby (68,6% ogółu pracowników poradni). Analiza wypowiedzi pozwoliła wyłonić problemy i trudności typowe dla klientów poradni w poszczególnych grupach wiekowych. Najmłodsze dzieci są do nich kierowane głównie z powodu problemów dyslektycznych, u uczniów szkół podstawowych w miarę promocji do wyższych klas nasila się brak motywacji do nauki i narastają problemy emocjonalne związane ze szkołą. U uczniów szkół ponadpodstawowych najczęstsze problemy to: adaptacja do nowej szkoły (pierwszoklasiści), trudności z nauką, trudności emocjonalne związane z rodziną, problemy osobiste związane z przeżywanymi emocjami. Zdaniem badanych młodzież zwraca się z problemami do kolegów i koleżanek (ponad 80%), rodziców (ponad 60%), znacznie rzadziej do pracownika poradni (34%). Aktywność poradni w wychodzeniu naprzeciw potrzebom potencjalnych klientów należy ocenić jako zbyt małą, zwłaszcza w sferze inspirowania kontaktów oraz oferowania skutecznych form pomocy. Pracownicy dostrzegali potrzebę ulepszenia pracy swoich placówek. Około 30% nie udzieliło odpowiedzi na pytanie o prace, z których poradnia mogłaby ewentualnie zrezygnować na rzecz bardziej potrzebnych. Z pozostałych badanych 22% uważało, że wszystkie czynności są ważne, 78% widziało potrzeby zmian – ograniczenia diagnozy na rzecz badań postdiagnostycznych, terapii itp., rozwijania pewnych działań bez rezygnacji z dotychczasowych, rezygnacji z orzecznictwa, ograniczenia biurokracji, zastąpienia pewnych przedsięwzięć innymi. Badani w części ankiety dotyczącej przydatności oraz wykorzystania form pomocy psychologicznej i pedagogicznej spośród ośmiu podanych form najwyżej ocenili różne zajęcia kompensacyjno-korekcyjne (ponad 3/4 badanych), jednak 1/3 badanych stwierdziła, że są one bardzo często stosowane w poradni. Na kolejnych miejscach znalazły się: indywidualna pomoc psycho-pedagogiczna (przydatność 61,5%, wykorzystanie 21,3%), zajęcia grupowe o charakterze terapeutycznym dla dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi (57,2%, 17,2%), diagnoza psycho-pedagogiczna (45,5%, 23,9%), zajęcia grupowe (43,8%, 8,8%), zajęcia z klasą szkolną (43,1%, 12,6%); najniżej oceniono warsztaty zawodoznawcze (34,8%, wykorzystywane u 10,45%). Wyniki ujawniły więc rozbieżność pomiędzy wysoką oceną przydatności tych form a relatywnie niską oceną ich wykorzystania. Prawie połowa badanych wysoko oceniła poziom odczuwanej przez siebie satysfakcji z pracy, 26% określiło ją jako średnią, 14% jako bardzo wysoką. Wysoki poziom satysfakcji deklarowali zarówno psycholodzy (44,9%), jak i pedagodzy (46,7%) oraz inni pracownicy poradni (46,6%). Poziom satysfakcji wzrastał wraz z wiekiem i stażem pracy w poradni. Pracownicy do 30 lat częściej niż inni deklarowali oceny bardzo niskie i bardzo wysokie.