Celem badania było uzyskanie opinii studentów Wyższej Szkoły Pedagogicznej i Politechniki w Rzeszowie na temat składników oraz problemów polskiego systemu edukacyjno-wychowawczego. Badaniem objęto 300 respondentów, w analizie wykorzystano 257 ankiet. Wyniki badania ujawniły, że zdaniem studentów państwo: 1) miało skonkretyzowany program w zakresie kształtowania potrzeby wychowania i postępowania dobrego katolika (29,6%), kształtowania szacunku dla osiągnięć narodu w przeszłości (28,8%) oraz kształtowania odpowiedniej postawy związanej z odbyciem służby wojskowej przez mężczyzn (17,5%); 2) nie miało sprecyzowanego programu w zakresie kształtowania pożądanej świadomości narodowej (38,1%), kształtowania świadomości przestrzegania demokracji (30,7%) oraz kształtowania szacunku dla osiągnięć narodu w przyszłości (29,2%); 3) nie wiadomo, jak planowało kształtować dumę narodową (23,7%), pożądaną świadomość narodową (21,4%) oraz dumę z obecnych osiągnięć (18,7%); 4) pozostawiło chaos w sferze kształtowania dojrzałości osądów zjawisk politycznych i społecznych (28,4%) oraz demokracji (26,8%), a także świadomości radzenia sobie samemu w społeczeństwie pluralistycznym (25,7%). Badani wyrazili również zdanie, że państwo bardzo zaangażowało się w wychowanie kościelne przez lekcje religii i praktyki religijne oraz wychowanie intelektualne. Wychowanie ogólne (poprzez wychowanie w rodzinie), fizyczne i kulturowe zostało ocenione jako adekwatne. Studenci dostrzegli brak działania w zakresie wychowania do szacunku dla starszych i słabszych, wychowania patriotycznego i moralnego. Szkoła przywiązywała zdaniem badanych dużą wagę do wychowania intelektualnego, religijnego oraz kulturowego. Całkowicie nie przywiązywała jednak znaczenia do wychowania seksualnego, ekonomicznego i w zakresie szacunku dla starszych. Niemal wszyscy badani wyrazili opinię, że państwo powinno pilnie zająć się zwiększeniem nakładów na edukację i wychowanie, ograniczeniem przestępczości poprzez efektywne wychowanie oraz zwiększeniem opieki nad dzieckiem. Jako niepotrzebne zabiegi państwa uznano wprowadzenie religii na uczelniach wyższych, wychowanie dobrego obywatela poprzez służbę wojskową oraz zwiększenie nakładów na działalność charytatywną Kościoła w dziedzinie edukacyjno-wychowawczej. Do skutecznych obszarów kształcenia zaliczono uzyskanie wykształcenia średniego pozwalającego na dalsze studia, uzyskanie wykształcenia podstawowego jako dającego podstawową wiedzę o życiu i wychowanie kulturalne. Za nieskuteczne niemal zgodnie uznano wychowanie seksualne, w zakresie przygotowania do życia w rodzinie oraz obywatelskie.