Celem badania była odpowiedź na następujące pytania: 1. Jak zmienia się poziom długotrwałej wytrzymałości uczennic szkoły średniej, mierzony zmodyfikowanym przez S. Sulisza testem K. Coopera? 2. Czy nowy sposób oceny wytrzymałości został zaakceptowany przez badane uczennice? Badaniem objęto zdrowe, uczestniczące w zajęciach wychowania fizycznego uczennice z Zespołu Szkół Zawodowych w Płońsku. Ostatecznym opracowaniem statystycznym objęto wyniki uzyskane przez 1072 osoby. Wiek badanych wynosił 15,5-19,5 lat; 13,5% pochodziło ze środowiska miejskiego, 86,5% z wiejskiego. Przeprowadzano próbę biegową i próbę prędkości; wszystkie próby odbywały się w takich samych warunkach terenowych i zbliżonych warunkach atmosferycznych, w godzinach przedpołudniowych. Po zakończeniu badania przeprowadzono ankietę dotyczącą opinii badanych uczennic o sposobie oceniania. Za poziom wytrzymałości przyjęto uzyskany dystans w próbie biegowej odniesiony do procentu maksymalnej prędkości. Wyniki wykazały, że średnie arytmetyczne procentu maksymalnej prędkości uzyskane w próbie biegowej przez uczennice w poszczególnych latach badań świadczą o regresie wytrzymałości długotrwałej u badanych. Zanotowano także spadek poziomu wytrzymałości w poszczególnych grupach wiekowych w kolejnych latach badań. Skala oceny przesunęła się z górnej granicy poziomu przeciętnego w kierunku dolnego przedziału, a nawet objęła poziom niski. Powiększała się różnica w poziomie wytrzymałości pomiędzy najmłodszą grupą wiekową – uczennicami w wieku 15,5 roku – a najstarszą – uczennicami w wieku 19,5 lat. W 1986 wynosiła ona 5%, w 1990 – 7%. Nastąpił także pewien regres w poszczególnych grupach wiekowych. Najmniejszy spadek (2%) zanotowano w grupie wiekowej 16,5 lat, największy (6,3%) w grupie wiekowej 19,5 roku. 94,6% badanych uczennic zaakceptowało zaproponowany sposób oceniania wytrzymałości, tylko 2,1% oceniło go negatywnie. Test w nowej formie zaktywizował uczennice i spowodował ich świadomy udział w procesie wychowania fizycznego.