W ramach projektu przeprowadzono dwa badania. Celem pierwszego było określenie związku między nasileniem objawów poszczególnych zaburzeń osobowości a jawną samooceną. W pierwszym etapie uczestniczyło 120 osób w wieku od 19 do 36 lat; byli to studenci różnych kierunków na warszawskich uczelniach (49 kobiet i 71 mężczyzn). Badanie miało charakter kwestionariuszowy. Posłużono się – do zebrania materiału badawczego – kwestionariuszem Styl Życia (Trzebińska, Lasota, 2009) i Wielowymiarowym Kwestionariuszem Samooceny MSEI. Na podstawie wyników badania stwierdzono zróżnicowanie w zakresie związków między zaburzeniami osobowości a samooceną. Objawy niektórych zaburzeń okazały się negatywnie skorelowane z samooceną, objawy pozostałych były z samooceną skorelowane pozytywnie. Negatywna korelacja dotyczyła takich zaburzeń jak: z pogranicza, paranoiczne, schizoidalne, schizotypowe, unikające, antyspołeczne i zależne. Zaburzenia z pogranicza, unikające i zależne były negatywnie skorelowane ze wszystkimi wskaźnikami samooceny. Do grupy zaburzeń pozytywnie skorelowanych należały: narcystyczne, histrioniczne oraz obsesyjno-kompulsywne. W drugim badaniu przedmiotem analizy była samoocena ukryta. W próbie znalazło się 61 osób w wieku od 19 do 52 lat – studentów z wyższych uczelni w Warszawie (33 kobiety i 28 mężczyzn). Do pomiaru objawów zaburzeń osobowości wykorzystano kwestionariusz Styl Życia 05/SK. Takie zaburzenia osobowości jak narcystyczne, histrioniczne i obsesyjno-kompulsywne, im wyższe miały nasilenie, tym częściej odnoszony był pozytywny afekt do siebie i rzadsze było odnoszenie do siebie afektu negatywnego.