Celem badania było określenie, czy pobyt w domu dziecka sprzyja kształtowaniu się właściwego obrazu własnej osoby i adekwatnej samooceny wychowanków. Przedmiotem badania były także obraz własnej osoby wśród wychowanków, związek między stopniem sieroctwa społecznego a samooceną dzieci, wpływ czasu przebywania w placówce na samoocenę oraz związek między samooceną a stosunkiem do zadań stawianych wychowankom. Badanie przeprowadzono w siedmiu domach dziecka w województwie opolskim. Badana próba: 100 osób w wieku od 14 do 19 lat. 2% badanych przebywało w domu dziecka mniej niż rok, 38% – od siedmiu do dziewięciu lat, 34% – od czterech do sześciu lat, 20% – od roku do trzech lat, 6% – powyżej dziewięciu lat. Spośród wszystkich badanych 52% stanowiły dziewczęta. Po 46% wychowanków uczęszczało do szkół podstawowych i zasadniczych szkół zawodowych, do technikum chodziło 2% badanych, a do liceum ogólnokształcącego – 6%. W badaniu wykorzystano kwestionariusz Jaki jesteś? L. Niebrzydowskiego, rozmowy z dyrektorami domów dziecka, test Kulki Meillego oraz analizę dokumentów. 56% wychowanków z badanych placówek pozytywnie oceniło swoją sprawność fizyczną, a 46% – zdrowie. 18% wychowanków było niezadowolonych ze swojego wyglądu zewnętrznego. 40% badanych uznało siebie za bardzo pracowitych, a za średnio pracowitych – 48%. 40% wychowanków domu dziecka uważało siebie za odpowiedzialnych (w stopniu wysokim), 38% zaś za bardzo koleżeńskich. 84% uznało siebie za prawdomównych (w średnim stopniu). Badanie wykazało, że w zakresie cech pozytywnych 56% badanych miało samoocenę w normie (w przedziale tzw. samooceny adekwatnej znalazło się 8%). Zawyżoną samoocenę w zakresie cech pozytywnych miało 44% wychowanków. W zakresie cech negatywnych samoocenę adekwatną wykazało 34% badanych, zaś samoocenę zawyżoną – 62%. Stopień sieroctwa może wpływać na kształtowanie samooceny wychowanków domu dziecka. Niski stopień sieroctwa, czyli częsty kontakt z rodzicami, sprzyja kształtowaniu się samooceny adekwatnej, rzadziej zawyżonej. Kontakt sporadyczny z rodzinami powoduje kształtowanie się samooceny niestabilnej i zawyżonej, rzadziej adekwatnej. Wśród wychowanków, którzy przebywali w placówce do trzech lat, dominowała samoocena niestabilna. Wychowankowie, którzy przebywali w domu dziecka ponad dziewięć lat, wykazywali się samooceną adekwatną, u żadnego nie stwierdzono samooceny zaniżonej ani niestabilnej. Na podstawie badania wysunięto następujące wnioski: obraz własnej osoby wśród wychowanków domu dziecka jest obrazem osób o osobowości niedojrzałej; niewiele ponad 25% badanych potrafiło ocenić siebie adekwatnie; stopień sieroctwa wpływał na samoocenę wychowanków – najbardziej widać to w przypadku niskiego stopnia sieroctwa; na samoocenę wychowanków miała wpływ długość pobytu w domu dziecka. Badani okazali się nieprzygotowani do wejścia w dorosłe życie, co powinno skłaniać do wprowadzenia zagadnień związanych z poznawaniem siebie i samooceną do procesu wychowawczego w domach dziecka.