Celem było zbadanie stanu przygotowania młodzieży do sprawowania opieki i wychowania dziecka w rodzinie. Badaniem objęto 1080 uczniów (w tym 810 dziewcząt) klas czwartych szkół średnich w województwie szczecińskim. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego. 65,4% badanych pochodziło z rodzin mających jedno, dwoje dzieci, 31,4% – troje, czworo, 3,2% z rodzin mających pięcioro dzieci i więcej. 20,9% respondentów było jedynakami, 53,2% miało rodzeństwo różnej płci, 25,9% – jednej płci. 46,3% badanych oceniło małżeństwo swoich rodziców jako zgodne, prowadzące spokojne życie bez konfliktów. Badani uważali, że szczęśliwe małżeństwo charakteryzuje pozytywny stosunek emocjonalny, życzliwy i opiekuńczy stosunek do siebie i dzieci. Z takich rodzin wywodziło się 15% respondentów. 30% badanych oceniło małżeństwo rodziców jako konfliktowe – nie było zrozumienia między małżonkami, nadużywano alkoholu. 8,7% badanych nie potrafiło dokonać jednoznacznej oceny ze względu na rozwód, separację bądź śmierć jednego z rodziców. Z oceną małżeństwa rodziców korelowała ocena własnego dzieciństwa. 64,3% badanych określiło swoje dzieciństwo jako szczęśliwe, udane; osoby oceniające dzieciństwo jako mniej udane zwracały uwagę na nierówne obdarzanie dzieci miłością rodzicielską i niezaspokojenie potrzeb bytowych. U ojców badani cenili dobroć (24,8%), troskliwość (22,9%), poczucie humoru (21,9%), dbałość o dom, zapobiegliwość (18,6%), wyrozumiałość (16,9%), inteligencję (18,6%); u matek – opiekuńczość, dobroć, wyrozumiałość, tolerancję. Młodzież nie akceptowała u rodziców nadmiernej nerwowości, braku opanowania, wybuchowości, u matek – przesadnej troskliwości. Najwyżej cenioną wartością domu rodzinnego, którą badani chcieliby przenieść do własnej przyszłej rodziny, była miłość dająca poczucie bezpieczeństwa – 28,5%. 57,6% badanych uważało, że rodzice przygotowujący się do przyjścia dziecka na świat powinni zadbać o stworzenie mu warunków bytowych; 36% twierdziło, że rodzice powinni być dojrzali psychicznie i w pełni świadomi odpowiedzialności za narodziny i wychowanie dziecka. Według 22,7% badanych wystarczającym przygotowaniem do sprawowania opieki nad dzieckiem była radość wspólnego oczekiwania. Co piąta osoba uważała, że przyszli rodzice powinni mieć odpowiednie warunki bytowe, wiedzę o rozwoju dziecka i opanować podstawowe umiejętności pielęgnacyjne. 67,6% dziewcząt i 31,4% chłopców stwierdziło, że nie są przygotowani do pielęgnacji niemowlęcia. 14,1% dziewcząt i 3,9% chłopców miało do tego przygotowanie i dysponowało odpowiednią wiedzą. 48,1% badanych zamierzało mieć dwoje dzieci, 3,2% – jedno dziecko. 6,8% dziewcząt nie zamierzało mieć dziecka (w pierwszych pięciu latach małżeństwa). 14,5% dziewcząt i 17,1% chłopców nie zastanawiało się nad tymi sprawami. Urodzenie dziecka w pierwszym roku małżeństwa planowało 13,2% dziewcząt; 12,3% badanych uważało, że na przygotowanie potrzeba dwóch lat, a 18,2% – trzech; 56,3% badanych nie potrafiło sprecyzować swoich planów. W ponad połowie rodzin dzieci nie zwracały się do rodziców z pytaniami dotyczącymi życia seksualnego, ponieważ wcześniejsze próby kończyły się niepowodzeniem (zażenowanie rodziców treścią pytań lub własnym brakiem wiedzy). Głównym źródłem wiedzy była dla badanych literatura (84,1%), 34,4% chłopców i 27,3% dziewcząt zdobyło informacje od kolegów i koleżanek; 12,8% chłopców i 18,2% dziewcząt prowadziło rozmowy z nauczycielami w szkole, z rodzicami rozmawiało odpowiednio 9% i 11,5%. Rodzina i szkoła nie spełniały więc swoich zadań w zakresie wprowadzenia w problematykę życia seksualnego; podczas gdy 92,5% badanych oczekiwało tego od rodziców, a 1/3 od szkoły. Słabe przygotowanie młodzieży do sprawowania opieki i wychowania dziecka w rodzinie nakazuje podjęcie działań zmierzających do naprawy tego stanu, w szczególności: przywrócenia przedmiotu przysposobienie do życia w rodzinie i nadania mu należytej rangi, przygotowania nauczycieli do tego przedmiotu, objęcia przedmiotem uczniów ostatnich klas szkoły podstawowej i uczniów szkół ponadpodstawowych.