Przedmiotem badania było podnoszenie kwalifikacji pedagogicznych przez nauczycieli na kierunkach pedagogicznych. Badaniem objęto 73 studentów zaocznych kierunku pedagogika wczesnoszkolna i przedszkolna w Instytucie Edukacji Wczesnoszkolnej i Przedszkolnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach. W ankiecie pytano o: powód wyboru zawodu nauczyciela, przyczyny profesjonalnego doskonalenia, opinię na temat istoty zajęć dydaktyczno-wyrównawczych, a także stopień znajomości warsztatu nauczyciela terapeuty. 93% respondentów było absolwentami studium nauczycielskiego. Cztery osoby ukończyły studium wychowania przedszkolnego, a jedna – studium nauczania początkowego. 51 nauczycieli pracowało w klasach I–III, a 22 – w przedszkolach. Osiem osób nie pracowało w placówce oświatowej. 68 nauczycieli miało własne rodziny, co świadczy o stabilizacji życiowej badanej grupy. 32 respondentów miało ponaddziesięcioletni staż pracy, 24 – od pięciu do 10 lat, 12 – od roku do pięciu lat. Najwięcej osób mieściło się w przedziale wiekowym 26–40 lat. W badanej populacji 95,89% stanowiły kobiety. Zgodnie z udzielonymi odpowiedziami wykazano, że badani zdecydowali się na podniesienie kwalifikacji ze względu na chęć pozostania w dotychczasowym miejscu pracy – taka sytuacja dotyczyła 32 osób (43,83%). 15 osób stwierdziło, że nie mają wyraźnej i uświadamianej potrzeby podnoszenia swoich kwalifikacji. Takie deklaracje można uznać za niepokojące – 13 ankietowanych, mimo niepełnego przygotowania, prowadziło w czasie trwania badania zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze. Tylko dwie osoby ze wszystkich 13 prowadzących zajęcia terapeutyczne uczestniczyło wcześniej w kursie poświęconym pracy z dziećmi z utrudnieniami. Według badanych nauczyciel terapeuta powinien być przede wszystkim: cierpliwy, wyrozumiały, życzliwy, tolerancyjny, otwarty, wrażliwy, odpowiedzialny itd. 39 osób jednak nie potrafiło w ogóle wymienić cech idealnego nauczyciela terapeuty. Ponadto odnotowano, że 20 nauczycieli nie było zadowolonych z organizacji zajęć na studiach zaocznych. Wiele osób wskazywało na potrzebę zajęć praktycznych w zamian za zajęcia oparte wyłącznie na zagadnieniach teoretycznych. Respondenci dostrzegali duże znaczenie w popularyzowaniu wiedzy na temat metod pracy z dziećmi trudnymi, jednak do sposobów takiego upowszechniania zaliczyli mało praktyczne konferencje metodyczne i kursy; nie docenili wagi oddziaływań terapeutycznych w odpowiednim rozwoju dziecka. Siedmiu nauczycieli przyznało, że w placówkach, w których pracują, w ogóle nie realizuje się zajęć terapeutycznych dla dzieci trudnych. W szkołach, w których takie zajęcia się odbywają, na prace z dziećmi wymagającymi specjalistycznej pomocy przeznacza się tylko dwie godziny tygodniowo; liczebność grupy waha się między dwiema a ośmioma osobami.