Celem badania była weryfikacja sformułowanej hipotezy, zgodnie z którą mężczyźni dysponują większymi zasobami uwagi niż kobiety. Badaniem objęto 35 chłopców i 34 dziewczęta z klas siódmych i ósmych jednej z krakowskich szkół podstawowych. Grupę wybrano ze względu na podobieństwo do populacji generalnej ze względu na czynniki społeczno-demograficzne i znajdowanie się w okresie wzmożonego oddziaływania hormonów płciowych. Udział w badaniu był obowiązkowy. Podstawową metodą był komputerowy test uwagi DIVA przeprowadzany indywidualnie. Testy dla dziewcząt zaplanowano tak, by nie przechodziły ich podczas menstruacji lub kilka dni przed jej wystąpieniem. Przed obiema częściami testu przeprowadzano serię próbną. Osoba badana mogła powtórzyć próbę. Wyniki wykazały, że chłopcy i dziewczęta różnili się pod względem funkcjonowania mechanizmów uwagi. Dziewczęta gorzej radziły sobie z zadaniem wtórnym „kwadraty”. Przypuszczalnie o zaobserwowanych różnicach zadecydowała nie podstawowa szybkość reagowania i ogólna sprawność psychomotoryczna, lecz całkowita wielkość zasobów uwagi. Wyciągnięto wniosek zgodny z założoną hipotezą, że wielkość zasobów uwagi u dziewcząt jest mniejsza niż u chłopców. Postulowano jednak dalsze badania, lepiej kontrolujące ważne zmienne związane z płcią; stwierdzono, że słabsze wyniki dziewcząt w teście DIVA nie muszą świadczyć o mniejszej puli zasobów uwagi, a jedynie o niższym poziomie specyficznych uzdolnień związanych z płcią. Wysunięto przypuszczenie, że chłopcy i dziewczęta różnili się pod względem podatności na zmęczenie i intensywności jego narastania, a także pod względem szybkości nabywania wprawy. Zinterpretowano to na dwa sposoby, nie rozstrzygając, który jest bardziej trafny: stosunkowo duże zmęczenie pojawia się szybciej u dziewcząt niż u chłopców, większy jest też przyrost zmęczenia w jednostce czasu; u dziewcząt proces automatyzacji pojawia się później albo jest na początku wolniejszy, z czasem przyrost wprawy staje się większy niż u chłopców.