Celem badania było znalezienie odpowiedzi na pytania: jakie problemy doświadczane przez młodzież w wieku 18-20 lat uważa ona za najistotniejsze i sprawiające najwięcej trudności; w jaki sposób młodzież radzi sobie z tymi problemami, u kogo szuka pomocy oraz jakie są jej oczekiwania w stosunku do osób pomagających. Dobrowolnym anonimowym badaniem kwestionariuszowym objęto studentów pierwszego i drugiego roku WSP i AGH w Krakowie. W analizie uwzględniono wyniki 200 osób (125 kobiet, 75 mężczyzn). 128 osób pochodziło z rodzin inteligenckich (przynajmniej jedno z rodziców miało wyższe wykształcenie), 72 z rodzin robotniczych (oboje rodziców z wykształceniem podstawowym lub średnim). Zastosowano kwestionariusz opracowany przez międzynarodowy zespół badawczy International Round Table for the Advancement of Counselling (Gibson, Sholwalter, 1989; tłum. A. Maurer, 1991), zawierający osiem pytań otwartych dotyczących klas problemów, strategii radzenia sobie z nimi, osób udzielających pomocy oraz ich pożądanych i niepożądanych cech. W badaniu wyodrębniono dziewięć klas problemów. Dominującymi problemami stresotwórczymi, nurtującymi badaną młodzież, były problemy związane z kształtowaniem się własnej tożsamości i koncepcji własnej osoby (niska samoocena i samoakceptacja, nieśmiałość, niepewność – 35%), a następnie problemy dotyczące nauki (niepowodzenia, lęk przed porażką, presja czasu – 14,2%) i życia w rodzinie (psychiczna izolacja członków rodziny, brak prywatności, zbytnia kontrola rodziców – 12,8%) oraz sprawy finansowe (13,4%). Problemy finansowe były szczególnie ważne dla osób z rodzin inteligenckich, młodzież ta częściej dostrzegała także problemy związane z zagadnieniem altruizmu (ochrona środowiska, sprawiedliwość społeczna, klęski głodu, niebezpieczeństwo wybuchu wojny). Bez względu na płeć badanych nie zmieniał się układ znaczenia klas problemów. Ważna różnica między kobietami i mężczyznami wystąpiła w postrzeganiu problemów osobistych, dotyczących zagadnień tożsamości i koncepcji samego siebie. Kobiety częściej podkreślały brak zaufania do siebie, poczucie niższości, nieśmiałość, natomiast mężczyźni – problemy związane z wchodzeniem w dorosłość (przyszła praca, obowiązki związane z założeniem rodziny, problem bezrobocia). Zarówno kobiety, jak i mężczyźni podkreślali brak zaufania do siebie, poczucie niższości i niepewności, dlatego należałoby zastanowić się nad metodami wychowawczymi, które stosowane w dzieciństwie mogą prowadzić do takiego rozwoju osobowości, oraz nad środkami pomocy dla ludzi będących w fazie przejściowej rozwoju między okresem młodzieńczym a wczesną dorosłością. Stosowane przez młodzież strategie opierały się głównie na samodzielnym poszukiwaniu i planowaniu rozwiązania (częściej robili to mężczyźni i osoby z rodzin inteligenckich), a także na rezygnacji. Do rozwiązywania problemów związanych z tożsamością młodzież nie miała wypracowanej skutecznej strategii radzenia sobie. Rzadko występowało radzenie sobie z problemami poprzez zachowania religijne. W ogóle nie pojawiły się reakcje antyspołeczne. Najczęściej wymienianymi cechami osób pomagających były: dojrzałość, odpowiedzialność, obiektywizm, moralność, rzadziej opiekuńczość oraz możliwość udzielenia informacji. Preferowane sposoby zachowania sprowadzały się do dwóch klas zachowań: zajmowanie się oraz porada. Wśród zachowań niepożądanych wymieniano trzy klasy zachowań: nieodpowiednie włączanie się, brak zainteresowania, nadużycie zaufania. Badani sporadycznie szukali pomocy u osób, które z racji funkcji i wykształcenia są przygotowane do pracy z młodzieżą. Osobami, do których młodzież miała zaufanie i chętnie zwracała się o pomoc, byli oprócz członków rodziny (szczególnie matki; lepszy kontakt z nią miały kobiety i osoby z rodzin inteligenckich) rówieśnicy, koledzy ze szkoły, sympatie, a także członkowie rodziny. Konieczne więc wydaje się kształtowanie i doskonalenie u młodzieży umiejętności słuchania drugiego człowieka oraz udzielania pomocy i wsparcia psychicznego. W celu rozwijania tych umiejętności wskazane byłoby organizowanie treningów wrażliwości i empatii w szkołach średnich oraz na początkowych latach studiów. Wyniki wskazały na konieczność wprowadzenia do polskich szkół funkcji tutora – opiekuna, którego zadaniem byłoby ułatwienie młodzieży adaptacji do nowych warunków (zapoznanie studentów z funkcjonowaniem szkoły wyższej, wymaganiami, sposobami przygotowania się do zajęć, ukierunkowania rozwoju naukowego w zależności od indywidualnych zainteresowań i predyspozycji).