Celem badania było określenie poziomu uczestnictwa młodzieży w kulturze fizycznej. Badaniem objęto 120 uczniów (w tym 62 dziewczęta) z dwóch warszawskich liceów ogólnokształcących. Do zebrania materiału wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, posłużono się kwestionariuszem wywiadu Socjalizacyjne wartości uczestnictwa dzieci i młodzieży w różnych formach kultury fizycznej przygotowanego w Zakładzie Pedagogiki Katedry Nauk Humanistycznych AWF w Warszawie pod kierunkiem Zofii Żukowskiej. 69% badanych odpowiedziało twierdząco na pytanie o stosowanie w życiu umiejętności zdobytych na zajęciach WF-u; najczęściej twierdzili, że zajęcia nauczyły ich gier i przepisów oraz dały możliwość uprawiania sportu. Odpowiedzi przeczące najczęściej uzasadniano brakiem zainteresowań sportowych i brakiem czasu. 85,2% stwierdziło, że zajęcia z WF-u pozwalają wyżyć się ruchowo, 82,3% – odprężyć się. 71,1% badanych nauczyło się dzięki zajęciom współdziałania z innymi; jako kolejne korzyści wymieniano docenianie własnej wartości (61,5%), łatwiejsze pokonywanie trudności (60,2%), odnalezienie miejsca w grupie (41,3%), pokonywanie nieśmiałości (28,4%), bycie odważnym (28,4%), dążenie do celu zgodnie z zasadami fair play (28,1%). Badani uważali, że postawa sportowa łączy się ze sportową walką zgodnie z tymi zasadami, co pozwala sportowcowi należycie docenić znaczenie zwycięstwa. Zdaniem 35,6% badanych postawa taka znajduje naśladowców wśród młodzieży; 23% nie dostrzegało tego; 42% nie udzieliło odpowiedzi na to pytanie. Większość badanych nie podała przykładów funkcjonowania tych wzorów. Część uważała, że postawa sportowa przejawia się w solidarności, pomocy, życzliwości. 70% badanych stwierdziło, że nie ma żadnego wzoru człowieka, do którego chciałoby się upodobnić; u pozostałych 30% pojawiały się ogólne pozytywne cechy wzoru osobowego. 60% uczniów nie znało przykładów stosowania zasad fair play w pozasportowym zachowaniu rówieśników, 25% udzieliło odpowiedzi „nie wiem”, 15% stwierdziło, że zna takie przykłady. Według badanych na największy szacunek zasługiwali: naukowiec – odkrywca (41%), artysta (20%), sportowiec (14%), człowiek interesu (10%), laureat szkolnej olimpiady przedmiotowej (3%); 12% nie miało zdania na ten temat. 31% stwierdziło, że wiedza zdobyta podczas lekcji WF-u przydaje się w szkole; 23% uznało, że również poza szkołą oraz w życiu rodzinnym. 29% stwierdziło, że nie wiedzą, czy mogą wykorzystać to, czego nauczyli się na lekcjach. 78,1% badanych stwierdziło, że wyczynowe uprawianie sportu uczy wytrwałości w pracy, 61% – że uczy się wtedy dobrej organizacji pracy oraz zyskuje się lepszą odporność organizmu; 50% uznało, że sport daje szansę bycia lepszym, uczy samodzielności, 50% – że dezorganizuje życie osobiste. Często wymieniano wśród korzyści umiejętność godnego przeżywania porażki; najrzadziej wymieniano możliwość przewodzenia grupie (7,3%) i podporządkowanie się jej (6,2%). Uczestnictwo w turystyce pozwala poznać ludzi według 84,6% uczniów, zdobywać nowych przyjaciół – 80,3%, sprawdzać swoje możliwości – 76,4%, przyjemnie spędzić czas – 71,2%, aktywnie wypoczywać – 65,8%, poznać przyrodę – 65,5%; według 18% uczy ono szacunku dla własności i identyfikacji z własnym krajem. Zdaniem 23,7% badanych turystyka w zbyt małym stopniu umożliwia młodemu człowiekowi samorealizację. 7,5% badanych stwierdziło, że uczestnictwa w kulturze fizycznej nic nie ogranicza; 35,4% odpowiedziało, że nie uprawia sportu z powodu braku czasu; 16,2% nie interesowało się sportem; 11% nie miało odpowiedniego sprzętu; 8,3% stwierdziło, że nie pozwala im na uczestnictwo w sporcie własna niechęć do ruchu.