Celem badania było prześledzenie prawidłowości rozwoju osób upośledzonych umysłowo w zakresie umiejętności przystosowawczych w zależności od sfery doświadczeń (szerokości strefy wpływów) i z uwzględnieniem stopnia upośledzenia umysłowego. Badaniem objęto dzieci w wieku przedszkolnym, wykorzystano Skalę Zachowania Przystosowawczego dla Dzieci, Młodzieży i Dorosłych K. Nihiry i innych (1978) do pomiaru funkcjonowania społecznego oraz Skalę Ocen do Pomiaru Reaktywności Przedszkolaka E. Friedensberga. Analiza wyników badania pozwoliła sformułować następujące wnioski: zauważalny był nierównomierny poziom rozwoju wśród kategorii składających się na funkcjonowanie społeczne badanych. Najniższe wyniki badane dzieci osiągnęły w zakresie aktywności ekonomicznej, najwyższe zaś w kategorii samokontroli. Rozwój mowy nie należał do najbardziej zaburzonych sprawności. Płeć okazała się czynnikiem różnicującym badanych pod względem funkcjonowania społecznego – wyższy poziom funkcjonowania w tym zakresie był udziałem chłopców. Przebywanie w przedszkolu specjalnym nie przyczyniało się do obserwowalnych, statystycznie istotnych zmian w zakresie funkcjonowania społecznego badanych – najwyższe ilorazy rozwojowe były udziałem dzieci przebywających w przedszkolu najkrócej. W zakresie zaburzeń zachowania nie zaobserwowano zróżnicowania między płciami. U badanych stwierdzono brak zaburzeń zachowania w obrębie niedostosowania społecznego i przyjmowania leków. Badane dzieci o umiarkowanym upośledzeniu umysłowym, poddane oddziaływaniu pedagogicznemu przedszkola, okazały się wysokoreaktywne. Nie zaobserwowano istotnej zależności między poziomem reaktywności badanych a poziomem funkcjonowania społecznego.