Celem badania była odpowiedń na następujące pytania dotyczące problemów głównych: Jakie wartości niesie dla każdej z badanych grup udział w działalności wspólnoty samopomocy – dzieci z upośledzeniem umysłowym, opiekunów dzieci, rodziców dzieci z upośledzeniem? Czy, a jeśli tak, to jakiego rodzaju zmiany powoduje zaangażowanie w prace wspólnoty samopomocy dzieci z upośledzeniem umysłowym? Problemy dodatkowe dotyczyły: motywów przystąpienia do wspólnoty i powodów pozostawania w niej; związku między płcią, wiekiem, wykształceniem badanych opiekunów a działaniem w ruchu samopomocy; relacji między przynależnością do ruchu a niezaspokojonymi potrzebami z dzieciństwa. Badanie przeprowadzono w trzech losowo wybranych krakowskich wspólnotach ruchu samopomocy „Muminki”. Badaniem objęto: 50 losowo wybranych opiekunów dzieci z upośledzeniem umysłowym (średnia wieku 20 lat; 55% kobiet); rodziców dzieci z upośledzeniem umysłowym (średnia wieku 44,5 roku); dzieci należące do grupy „Muminków” (w wieku 5-14 lat, średnia wieku 6,5 roku). Posłużono się metodami wywiadu, rozmowy oraz obserwacji. Dla każdej z badanych grup skonstruowano odrębny kwestionariusz ankiety. Wyniki wykazały, że w każdej z badanych grup zaangażowanie w działalność wspólnoty spełnia oczekiwania i zaspokaja potrzeby; uczestnictwo w niej było wartością i pomocą dla dzieci i ich rodziców, a także dla opiekunów. W każdej grupie badanych odnotowano też pozytywne zmiany zachodzące w psychice. Wszyscy badani deklarowali chęć pozostawania we wspólnocie. Niemal wszyscy opiekunowie ocenili, że czynnikami, które zachęciły ich do pracy we wspólnocie, były: jej atmosfera (100%), wzajemna akceptacja (98%), miłość (96%). Najczęściej wymieniane motywy podjęcia pracy z dziećmi upośledzonymi to: ich porządek, szczerość, naturalność, pełnia radości, a także możliwość odkrywania dziecka w sobie, predyspozycje własne, sympatia do dzieci. Płeć, wiek i charakter miejsca pracy bądź nauki opiekunów nie miały wpływu na wymieniane przez badanych wartości uzyskiwane dzięki zaangażowaniu w pracę. Najczęściej były to: wytrwałość, zrozumienie, że nie żyje się tylko dla siebie, poświęcenie, bezinteresowność; dystans do własnych problemów, otwarcie na innych ludzi; zrozumienie ludzkiego cierpienia. Badani opiekunowie stwierdzili, że dzięki działaniu we wspólnocie zmianie uległ ich stosunek do siebie, innych ludzi oraz do religii (64%). Działalność w grupie samopomocy nie była dla badanych środkiem zaspokajania własnych potrzeb z okresu dzieciństwa. Rodzice przyłączali się do grupy głównie ze względu na troskę o prawidłowe prowadzenie i rozwój dziecka (78%), zwiększenie liczby jego kontaktów społecznych (52%), oczekiwanie radości (40%). Wysoko oceniali pracę i zaangażowanie opiekunów. Wszyscy zauważyli pozytywne zmiany, głównie w zachowaniu dziecka, własnym stosunku do dziecka oraz stosunku do siebie, swojej postawie wobec innych ludzi, a także w stosunku do religii. Badani rodzice oceniali, że udział w zajęciach wspólnoty wniósł w życie rodziny wiele radości, przyczynił się do lepszej organizacji dnia, zaangażowania w ruch całej rodziny, wzrostu wzajemnej bliskości oraz akceptacji chorego dziecka. Dzieci czuły się w grupie szczęśliwe i kochane, ich pragnienia i oczekiwania były związane z aktywnym uczestnictwem w zajęciach.