Badaniem dotyczącym indywidualnych projektów uczenia się dorosłych objęto 90 rodziców dzieci z trzech losowo dobranych wrocławskich szkół podstawowych, w wieku 30-40 lat. Podstawową metodą zbierania danych był wywiad biograficzny. Ze względu na zainteresowania – badanych podzielono na cztery kategorie: osoby mające zainteresowania szerokie, obejmujące kilka dziedzin wiedzy (niespełna 8%); jednokierunkowe – niezmieniające się w ciągu życia lub związane z zawodem; zmienne; osoby nieujawniające zainteresowań. Stosunek do aktywności edukacyjnej był zróżnicowany. Wyodrębniono respondentów: nieuczestniczących w oświacie dorosłych i nieplanujących uczenia się (znaleźli się tu w zasadzie wszyscy, którzy ujawnili brak zainteresowań) – najczęstsze wyjaśnienia: brak czasu, brak potrzeby, przemęczenie pracą zawodową; planujących, ale nierealizujących projektów uczenia się – wyjaśnienia: trudna sytuacja rodzinna, ogólne zmęczenie pracą, brak czasu itp.; planujących i realizujących indywidualne plany uczenia się – najczęstszymi motywami były: podnoszenie kwalifikacji zawodowych i inne związane z pracą (poprawienie relacji ja – otoczenie), motywy związane z chęcią poznania siebie i poprawienia stosunku do siebie (poprawienie relacji ja – ja). Badani zwykle wskazywali kilka motywów, splot czynników; trudno było określić, czy dominują motywy instrumentalne, czy autoteliczne. Zdecydowana większość osób zamierzających podjąć edukację bardzo rzadko układała szczegółowy projekt uczenia się. Stwierdzono, że zmiany społeczne i polityczne w kraju nie zmieniły zasadniczo motywacji do kształcenia, nie zredukowały ani nie rozwinęły zainteresowań badanych.