Celem badania było znalezienie skutecznego rozwiązania na szerzące się zjawisko edukacyjne, zwane pokusą łatwego zysku (Polega ono na zwiększaniu w procesie kształcenia udziału umiejętności dających się opanować małym kosztem, a przynoszących duży zysk w testowym egzaminie zewnętrznym). Raport z badania powstał na zlecenie Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. Do procesu badawczego zaproszono 15 nauczycieli języka polskiego oraz 16 nauczycieli matematyki. Zastosowano metodę wywiadu półstandardowego z pytaniami m.in. o najważniejszy cel nauczania, zasady i metody nauczania, ocenę zewnętrznych egzaminów testowych, doświadczenie zawodowe nauczyciela. W toku badania sformułowano następujące hipotezy: 1) Pokusie łatwego zysku ulega ten, kto kultywuje ideologiczną poprawność i zgodę interpersonalną oraz dba, by się zachowywać zgodnie z zajmowaną pozycją. 2) Pokusie łatwego zysku ulega ten, kto nie dostrzega u młodzieży, zwłaszcza u swoich uczniów, żadnych zalet – nie lubi ich lub nie ceni. 3) Pokusie łatwego zysku ulega ten, kto nie zachowuje dystansu wobec instytucji zewnętrznego egzaminu testowego. 4) Pokusie łatwego zysku opiera się ten, kto pozytywnie ocenia samego siebie w roli nauczyciela-dydaktyka. Na podstawie zgromadzonego materiału wyróżniono dwie metody zapobiegania badanego zjawiska. Zgodnie z pierwszą należy uodparniać nauczycieli na pokusę łatwego zysku (m.in. poprzez zapoznawanie pedagogów z dopuszczalnymi i niedopuszczalnymi formami dopomagania uczniom), z kolei druga polega na zmniejszaniu samej pokusy (zadanie komisji egzaminacyjnych, tzn. dostosowanie do rzeczywistości standardów wymagań).