Celem badania było określenie poziomu lęku u ośmio- i dziewięciolatków. Próbowano ustalić, czy poziom lęku-stanu (lęku sytuacyjnego) i lęku-cechy (stałej właściwości jednostki) różnicuje rodzaj i poziom nasilenia określonych cech osobowości badanej populacji. Badaniem objęto 150 dzieci z siedmiu klas drugich i 150 dzieci z siedmiu klas trzecich. Dzieci uczęszczały do szkół w miastach i na wsi w makroregionie lubelskim. W badaniu posłużono się Inwentarzem ISCLD (Stanu i Cechy Lęku). Badanie wykazało, że jednakowy wysoki poziom lęku jako cechy i stanu miało 38 dzieci – 20 z klas drugich i ośmioro z klas trzecich. Niski poziom lęku w obu rodzajach wystąpił u 30 dzieci – odpowiednio 16 i 14. W obu badanych grupach nie zaobserwowano istotnych różnic w poziomie obu typów stanów lękowych. Poziom lęku zależy w dużej mierze u dzieci w tym wieku od cech osobowości, a przede wszystkim od stanów nerwicowych i zaburzeń zachowania. Poziom lęku sytuacyjnego można wyjaśnić rodzajem i poziomem nasilenia cech osobowościowych badanych dzieci. Dzieci ośmioletnie wykazały się większą odpornością na sytuacje oceniania (np. klasówka). Można to tłumaczyć właściwym oddziaływaniem nauczyciela albo trudnością, z jaką dzieci w tym wieku rozróżniają zachowania codzienne i sytuacje zagrażające. Dzieci dziewięcioletnie bardziej bały się negatywnych ocen ich osiągnięć niż ich koledzy z klas drugich. U badanych dzieci w sytuacjach lękowych wzrastał poziom agresji, uporu, zazdrości o innych (dzieci próbowały przewidzieć ich osiągnięcia); w sposób istotny wzrastała także nieśmiałość uczniów, tendencja do unikania towarzystwa, skłonność do zamykania się w sobie.