Celem badania było uzyskanie informacji, czy siedmiolatki potrafią opowiadać swoje sny. W badaniu wzięło udział 71 dzieci, w tym 37 dziewczynek i 34 chłopców. Wszyscy uczęszczali do czterech przedszkoli krakowskich. Średnich wiek badanych wynosił 6,8 lat. W badaniu posłużono się metodą wywiadu. Wyniki badania ujawniły, że dzieci dość dobrze rozumieją pojęcie marzenie senne – jako coś, co pochodzi od człowieka, albo jako część siebie samego. Piaget w badaniach z 1929 roku takie rozumienie marzenia sennego przypisywał dzieciom nieco starszym. Dzieci siedmioletnie osiągają najwyższe stadium rozumienia marzenia sennego najprawdopodobniej dzięki środkom masowego przekazu, poza tym bardzo wyraźnie odróżniają marzenia senne od życia na jawie. W odpowiedzi na pytanie o treść marzeń sennych dzieci autorka badania uzyskała 135 relacji ze snów, o długości od sześciu do 58 słów. Wyodrębniono następujące grupy tematyczne snów: otoczenie społeczne, rodzinne, koleżanki, sytuacje z życia codziennego (36,3%); postacie z filmów, bajek oglądanych w telewizji (30,3%); zwierzęta (14,8%); zdarzenia niesamowite (np. straszydła) (11,7%); rośliny, zjawiska przyrody (4,3%); inne (1,6%). Wykazano również, że 81,1% dzieci śni często, 18,9% zaś rzadko albo bardzo rzadko. Ponad 80% małych respondentów twierdziło, że pamięta swoje sny. Prawie połowa zadeklarowała, że najlepiej pamięta swoje sny rano, 21% badanych – przez cały dzień, 11,2% twierdziło, że pamięta sny dłużej niż jeden dzień. 16,4% siedmiolatków powiedziało, że nie pamięta swoich snów, jednak poproszone o to, zrelacjonowały swoje marzenia senne.