Badania eksperymentalne przeprowadzono w ramach seminariów magisterskich w Zakładzie Dydaktyki Ogólnej Instytutu Pedagogiki UAM, które poparto sesjami naukowo-dydaktyczno-metodycznymi w Bydgoszczy, Kaliszu, Koszalinie, Pile i Poznaniu. Wyniki badań ujawniły, że nauczyciele i dyrektorzy szkół mieli wiele problemów z ustalaniem, operacjonalizacją i realizacją celów edukacji szkolnej. Zdecydowana większość formułowanych przez nich celów nie spełniała wymogów dydaktyki z tego zakresu, szczególnie wymogu konkretyzacji. Niektórzy sprowadzali cele nauczania do zadań czysto utylitarnych. Nauczyciele dysponowali wiedzą co najwyżej bierną z celów edukacji. Badanie wykazało, że na lekcjach, na których zastosowano działania i czynności służące kształtowaniu celów dydaktycznych, ich konstruowaniu oraz kontroli ich realizacji osiągnięto od 16% do 35% lepsze efekty w stosunku do konwencjonalnych zajęć. Również pracownikom naukowo-dydaktycznym brakowało precyzji w określaniu celów nauczania. Formułowali je za pomocą: rzeczowników odsłownych (np. rozwijanie, kształtowanie, wyposażanie studentów), sugerujących oddziaływanie nauczyciela akademickiego na studentów w określonym kierunku; przymiotników w rodzaju naukowy, nowoczesny, gruntowny, twórczy, sugerujących wysoką jakość osiągnięć studentów, silnie zabarwionych emocjonalnie i oddziałujących perswazyjnie na pracownika naukowo-dydaktycznego; określeń rodzaju postępów w studiach, jak wiedza, umiejętności, zdolności czy zainteresowania, w połączeniu z nazwą dziedziny i przedmiotów studiów, których miałyby dotyczyć. Tak ogólnikowo sformułowane cele nie dawały możliwości sprawdzenia, czy zostały one osiągnięte.