Celem wieloletniego badania była analiza wyników rehabilitacji dzieci z rozszczepieniami podniebienia. Schemat badania składał się z trzech części: foniatrycznej – badanie rozwoju form językowych i wad artykulacji, audiologicznej – badanie wrażliwości słuchowej na dźwięki oraz badanie słyszenia mowy, psychologicznej – badanie funkcji intelektualnych dziecka oraz jego sfery emocjonalnej. Ogółem przebadano około 2000 dzieci z rozszczepem podniebienia. Pacjenci byli w wieku od 2 do 15 lat. Większość dzieci przed rehabilitacją przeszła operację plastyczną. Metody rehabilitacji i zabiegów fizjoterapeutycznych miały na celu: poprawę artykulacji spółgłosek i zmniejszenie nosowania otwartego, uzyskanie lepszej sprawności ruchowej mięśni artykulacyjnych jamy ustnej, zwiększenie elastyczności mięśnia podniebienia i tylnej ściany gardła, uzyskanie synchronicznego współdziałania mięśni fonacyjnych, artykulacyjnych i oddechowych. Badania wykazały, że na prawidłową artykulację w chwili zakończenia rehabilitacji miały wpływ: rozwój umysłowy, zaburzenia emocjonalne dziecka, słuch, ruchomość ścian gardła, ruchomość podniebienia, wiek dziecka. Najlepsze rezultaty podczas rehabilitacji uzyskały dzieci z rozszczepami podniebienia wtórnego. Najgorsze wyniki miały dzieci z obustronnym rozszczepieniem wargi, wyrostka zębodołowego i podniebienia. Różnice pomiędzy rezultatami w obu grupach pacjentów nie były jednak istotne statystycznie. Zaobserwowano, że u starszych dzieci, u których nieprawidłowości ortodontyczne powodowały zniekształcenia wyglądu twarzy, występują bardziej widoczne zaburzenia emocjonalne i to miało negatywny wpływ na rezultaty rehabilitacji. Dlatego też prawidłowe leczenie ortodontyczne należy rozpocząć już w pierwszych tygodniach życia dziecka. Istotne różnice statystyczne wystąpiły na korzyść dziewczynek jedynie w zniekształceniach ortodontycznych i bystrości słuchowej.