Celem badania była analiza, na podstawie opinii specjalistycznych, przyczyn trudności w uczeniu się dzieci kierowanych przez poradnie psychologiczno-pedagogiczne do szkół terapeutycznych. Dokonano analizy dokumentacji 81 uczniów (35 dziewcząt, 46 chłopców) Zespołu Szkół Terapeutycznych w Lublinie według stanu z końca roku szkolnego 1993/1994 i początku 1994/1995. Głównym źródłem informacji o dzieciach były opinie poradni psychologiczno-pedagogicznych. W klasach starszych V-VIII było 57 uczniów (26 dziewcząt, 31 chłopców). Na podstawie zgromadzonego materiału wykazano, że w grupie uczniów klas starszych poziom inteligencji był bardzo zróżnicowany: 5 uczniów funkcjonowało na poziomie lekkiego upośledzenia, 29 na poziomie niższym niż przeciętny (głównie dzieci o typie zaburzeń horyzontalnych), 19 miało poziom przeciętny (typ zaburzeń wertykalnych), 2 – powyżej przeciętnej. U 6 uczniów stwierdzono regres w rozwoju intelektualnym. 30 uczniów prezentowało lepszy rozwój funkcji werbalnych niż wykonawczych (typowe dla dzieci z trudnościami w czytaniu), 14 odwrotnie (13 uczniów – brak danych). U 38 uczniów stwierdzono zaburzenia w zakresie analizatora wzrokowego, u 11 był on w normie (osiem przypadków – brak danych). 30 uczniów manifestowało zaburzenia analizatora słuchowego, u 4 był on w normie (23 – brak danych). Zaburzenia analizatora motorycznego zdiagnozowano u 24 dzieci, u 10 stwierdzono normę (23 – brak danych). Wady wymowy stwierdzono u 11 uczniów. U 8 rozpoznano lateralizację skrzyżowaną lub nieustaloną. Badana grupa charakteryzowała się słabą i labilną uwagą; pamięć charakteryzowała się słabą gotowością, trwałością i wiernością. Dzieci prawidłowo rozpoznawały normy społeczne; w ich reakcjach brakowało adekwatności do siły i znaczenia bodźca; zachowanie często było nadpobudliwe; życie uczuciowe – niedojrzałe. Większość uczniów miała złożone trudności z realizacją techniki pisania i czytania; zaobserwowano zróżnicowanie od głoskowania po czytanie całościowe; również u uczniów klas starszych stwierdzono techniki mieszane. Pismo uczniów prezentowało ogólnie niski poziom grafomotoryczny; stwierdzano różne specyficzne błędy będące konsekwencją zaburzeń percepcyjno-motorycznych, błędy w pisaniu ze słuchu świadczące o słabym rozwoju funkcji słuchowych. Dzieci miały najczęściej ubogie słownictwo czynne, trudności w werbalizowaniu pojęć, problemy gramatyczno-stylistyczne; zauważono także problemy w przyswojeniu i użytkowaniu słownictwa czynnego. Dzieci najczęściej były określane jako mało samodzielne w pracy, bez inicjatywy, mało krytyczne wobec efektów własnej pracy; tempo ich pracy było wolne lub nierównomierne.