Badania miały na celu określenie skali zjawiska krzywdzenia dzieci w Polsce i objęły 250 uczniów warszawskich szkół podstawowych. Przyjęto cztery główne kategorie złego traktowania dzieci przez dorosłych: krzywdzenie fizyczne, emocjonalne, wykorzystywanie seksualne dzieci oraz ich zaniedbywanie. W badaniu wykorzystano amoniową ankietę audytoryjną, w której zawarto 14 typowych sytuacji krzywdzenia dzieci, w tym: częste stosowanie kar fizycznych za drobne przewinienia i bicie dziecka powodujące urazy ciała. Zadaniem badanych było ustosunkowanie się do każdej z nich pod względem skali zjawiska (jak powszechne były te sytuacje zdaniem dzieci), pod względem liczby znanych dziecku osób, które znajdowały się w takich sytuacjach oraz na ile sytuacja rodzinna samego badanego zbliżona była do tej przedstawionej w ankiecie. 14% badanych dzieci uznało, że stosowanie kar cielesnych dotyczy co najmniej połowy dzieci, a 10%, że dotyczy to większości dzieci. W przypadku poważnego pobicia dziecka odsetki te wynosiły odpowiednio 20% (dotyczy co najmniej połowy dzieci) i 9% (dotyczy większości dzieci). 20%-21% badanych znało jedną osobę, w stosunku do której stosowano kary cielesne lub którą poważnie pobito, 10% znało kilka takich osób, 2% znało ich wiele. Zdecydowana większość badanych zadeklarowała jednak, że sama nigdy nie doświadczyła takich sytuacji. 9% miało poczucie, że sytuacja w ich rodzinie jest podobna do sytuacji, w której stosowane są kary fizyczne, 3% – że ich sytuacja jest bardzo podobna. 14% badanych dzieci przyznało, że zdarzyło im się dostać w domu lanie, po którym mieli urazy ciała, w tym 5% przydarzyło się to kilkakrotnie.