Celem badania było określenie stosunku emocjonalnego uczniów szkół podstawowych do oceny szkolnej oraz ustalenie, które z wybranych czynników indywidualnych różnicują ten stosunek. Sformułowano następujące problemy badawcze: Jaki jest stosunek uczniów szkół podstawowych do oceny? Czy akceptują systematyczną ocenę? Którą z form oceny preferują? Które z wybranych czynników w większym stopniu różnicują stosunek uczniów do oceny? Czy i w jakim stopniu płeć, wiek i poziom osiągnięć szkolnych różnicuje ich stosunek do różnych form oceny? Sformułowano hipotezę, że czynnikiem najsilniej różnicującym jest poziom osiągnięć, następnie wiek, najmniej płeć. Badaniem objęto 49 uczniów w wieku 10 lat (kończący klasę trzecią) i 56 w wieku 14 lat (kończący klasę siódmą) z czterech szkół podstawowych w Policach. Obok wieku i płci kryterium doboru był poziom osiągnięć w nauce. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, technikę wywiadu i analizy dokumentów (analiza dokumentów szkolnych – źródło informacji o wynikach w nauce). Większość uczniów nie akceptowała systematycznego oceniania, opowiedziało się za nim 43,8% badanych. Płeć w zasadzie nie różnicowała stosunku do oceny; poziom osiągnięć również nie był czynnikiem różnicującym, w miarę wyższych osiągnięć więcej uczniów aprobowało częste ocenianie, jednak zależność ta była nieistotna. W znacznym stopniu stosunek do systematycznego oceniania różnicował wiek – uczniowie kończący okres nauczania początkowego przeważnie deklarowali chęć częstego oceniania (61,2%), badani z wyższych klas robili to rzadziej (28,6%). 57,1% badanych opowiedziało się za stopniem jako najlepszą formą oceny, 32,4% uznało za taką ocenę słowną, 6,7% – ocenę w formie różnych gestów, 3,8% – ocenę w formie drobnego upominka. Chłopcy zdecydowanie woleli stopnie (66,7%), akceptowali także ocenę słowną (25,9%); u dziewcząt odsetki wynosiły odpowiednio 47,1% i 39,2%. Dziewczęta bardziej zwracały uwagę na ocenę wyrażoną gestami (11,8% w porównaniu z 1,8% u chłopców).