Celem badania było wyjaśnienie zależności między wynikami w nauce a emocjonalnym stosunkiem uczniów do szkoły. Próbowano także określić, jakie motywy wyznaczają emocjonalny stosunek uczniów do szkoły. Podstawą i głównym kryterium doboru uczniów do badań był poziom ich osiągnięć w nauce. Przed przystąpieniem do badań właściwych dokonano analizy dokumentów szkolnych. Wyodrębniono trzy grupy po 50 uczniów klas trzecich ze szkół podstawowych Szczecina, zróżnicowane wyraźnie pod względem osiągnięć w nauce (pod uwagę wzięto oceny z trzech podstawowych przedmiotów nauczania w klasach początkowych: języka polskiego, matematyki, środowiska społeczno-przyrodniczego). W badaniach właściwych podstawową metodą był wywiad. Zdecydowana większość uczniów klas trzecich miała pozytywny stosunek do szkoły i nauki. Między wynikami w nauce a deklarowanym stosunkiem emocjonalnym do szkoły istniała zależność – uczniowie wykazujący się wysokim lub przeciętnym poziomem osiągnięć szkolnych byli na ogół pozytywnie nastawieni do szkoły (odpowiednio 90% i 88%) i obowiązków związanych z uczeniem się (odpowiednio 88% i 92%). Dla stosunkowo dużej grupy uczniów osiągających niskie wyniki w nauce szkoła nie była instytucją przyjemną, w której chcieliby przebywać (24% z nich stwierdziło, że nie lubi chodzić do szkoły, 22% – że nie lubi się uczyć). Uczniowie potrafili sformułować powody swojego pozytywnego (najczęściej podawano możliwość zdobycia nowych wiadomości i umiejętności – 61,3%, możliwość kontaktu z rówieśnikami – 9,3%, interesujący charakter szkoły w przeciwieństwie do domu – 8,7%) oraz negatywnego stosunku do szkoły (trzeba wcześnie wstawać – 6,7%, jest nudno – 4,0%, nie lubią kolegów – 2,7%). Uczniowie osiągający niskie wyniki w nauce kierowali się innymi motywami niż ich koledzy uzyskujący dobre i bardzo dobre oceny.