Badanie miało na celu opis tygodniowego wymiaru wychowania fizycznego w krajach europejskich, w tym w Polsce. Dane dla Polski były następujące: łączny czas przeznaczany na zajęcia wychowania fizycznego od pierwszej klasy szkoły podstawowej do ostatniej klasy licealnej (12 lat nauki) w ciągu jednego tygodnia wyniósł 1530 minut, co umieściło Polskę na czwartym miejscu wśród 25 badanych krajów; w szkole podstawowej wymiar czasowy wyniósł 710 minut, czyli 135 minut średnio na klasę tygodniowo (czwarte miejsce); dla uczniów w wieku 13-16 lat wymiar czasowy wyniósł 540 minut, czyli 135 minut średnio na klasę tygodniowo (szóste miejsce); dla uczniów w wieku 17-18 lat wymiar czasowy wyniósł 180 minut, czyli 90 minut na klasę tygodniowo (10. miejsce). Polska znalazła się jednocześnie w gronie trzech krajów (obok Francji i Szwajcarii), które jako jedyne przeznaczają na wychowanie fizyczne trzy lekcje tygodniowo (we Francji i Szwajcarii 50-minutowe, w Polsce 45-minutowe). Zaskakująco niską pozycję zajęły kraje skandynawskie, zważywszy na znaczną rolę, jaką odgrywały w dziejach wychowania fizycznego. Choć Polska posiada państwowy program wychowania fizycznego oraz ogólne i operacyjne/etapowe cele programowe, jakość zajęć określono jako nieodpowiednią, podobnie jak niewystarczające były obiekty i sprzęt do zajęć. W polskiej szkole podstawowej 1% zajęć z wychowania fizycznego prowadzonych było przez nauczycieli WF-u, a 99% przez nauczycieli nauczania początkowego. W szkole średniej odsetki te wyglądały następująco: nauczyciele WF-u – 82-98,5%, trenerzy – 0,5%, inni nauczyciele – 17,5-0,5%. Do najczęściej realizowanych form aktywności ruchowej na zajęciach wychowania fizycznego w badanych krajach należały: gry zespołowe (25%), gimnastyka (15%), lekkoatletyka i ćwiczenia muzyczno-ruchowe (odpowiednio 15% i 10%) oraz pływanie (10%). 4-15% czasu przeznaczonego na wychowanie fizyczne poświęcało się na edukację zdrowotną, kształtowanie właściwej sylwetki i sprawności fizycznej.