Celem projektu badawczego było określenie poziomu mowy oraz częstości występowania zaburzeń mowy u sześciolatków i siedmiolatków z Bydgoszczy. Badanie przeprowadzono dwukrotnie: pierwszym objęto 1166 dzieci. Przedmiotem badania były: poziom imitacji bodźców językowych przez dzieci, narracja oraz mowa spontaniczna. Wymowa poszczególnych głosek była badana: w izolacji, w sylabie, w wyrazie, zdaniu, narracji. Zaburzenia mowy stwierdzono u 31,56% badanych. Prawie dwa razy częściej zaburzenia mowy występowały u chłopców (65,21%) niż u dziewczynek (34,79%). U dzieci zdiagnozowano następujące odmiany dyslalii: jednoraką (4,34% dzieci), wieloraką prostą (64,41%) oraz wieloraką złożoną (31,25%), a także następujące rodzaje dyslalii: właściwą (35,31%) oraz wymowę bezdźwięczną (8,69%). 4,89% badanych z wadą wymowy upraszczało grupy spółgłoskowe, 6,79% wykazywało zaburzenia wymowy połączeń wyrazowych. U 2,98% dzieci zaobserwowano elizje w strukturach języka. Próba drugiego badania liczyła 893 dzieci. Badanie przeprowadzili studenci Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy. Przedmiotem badania były: poziom imitacji bodźców językowych przez dzieci, narracja oraz mowa spontaniczna. Wymowa poszczególnych głosek była badana: w izolacji, w sylabie, w wyrazie, zdaniu, narracji. Zaburzenia mowy stwierdzono u 31,91% badanych. Prawie dwa razy częściej zaburzenia mowy występowały u chłopców (63,85%) niż u dziewczynek (36,15%). U dzieci zdiagnozowano następujące odmiany dyslalii: jednoraką (15,18% dzieci), wieloraką prostą (41,22%) oraz wieloraką złożoną (42,60%), a także następujące rodzaje dyslalii: właściwą (5,93%) oraz wymowę bezdźwięczną (3,47%). 5,59% badanych z wadą wymowy upraszczało grupy spółgłoskowe, 5,5% wykazywało zaburzenia wymowy połączeń wyrazowych. U 1,34% dzieci zaobserwowano elizje w strukturach języka. Spadek przypadków dyslalii właściwej (w porównaniu z badaniami z 1989 roku) można tłumaczyć częstszym niż przed dekadą karmieniem naturalnym niemowląt, odnotowanym w ostatnim dziesięcioleciu. U 4% dzieci zaobserwowano niską aktywność językową w interakcji społecznej, niski poziom eksplikatywności narracji oraz ubogi zasób słownictwa.