Przedmiotem badania były: stosunek nauczycieli do idei „humanistycznego wychowawcy”, wspierającego uczniów we wszechstronnym rozwoju osobowym, oraz samoocena badanych pod względem stopnia realizacji tej idei w ich codziennej pracy. Badanie ankietowe objęło 375 nauczycieli, których poproszono o udzielenie odpowiedzi na pytania poruszające różne aspekty pracy wychowawczej oraz dokonanie jednoczesnej oceny własnej postawy wobec uczniów w zakresie poruszanym przez dane pytanie. Zaraz po tym poproszono ich, by oszacowali częstotliwość stosowanych przez nich kar na lekcji matematyki lub języka polskiego oraz na przerwie. Okazało się, że 89% badanych przypisało sobie wszystkie pozytywne cechy, mające charakteryzować dobrego wychowawcę, traktującego uczniów podmiotowo. Jednocześnie ich własne szacunki sugerowały, że uczeń jest na lekcjach karany bezpośrednio lub pośrednio co 5-10 min. Na przerwie częstotliwość kar była większa, uczniów karano bowiem średnio co minutę. Autorka badania uważa, że ta jawna sprzeczność w postawie nauczycieli musiała wynikać z psychologicznych mechanizmów ochronnych, pozwalających człowiekowi zachować dobre mniemanie o sobie.