Celem badania było poznanie stosunku rodziców dzieci pełnosprawnych i niepełnosprawnych do formy kształcenia integracyjnego oraz stosunku dzieci do siebie. Badaniem objęto 16 dzieci z klasy integracyjnej Szkoły Podstawowej nr 11 w Katowicach i ich rodziców. W klasie było 12 dzieci pełnosprawnych i czworo niepełnosprawnych (troje upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, jedno w umiarkowanym; z zaburzeniami emocjonalnymi; były sprawne ruchowo w stopniu pozwalającym na samodzielne funkcjonowanie). Wykorzystano ankietę w przypadku rodziców, dzieci badano klasyczną techniką Moreno (sześć pytań, po trzy w wersji pozytywnej i negatywnej). Od rodziców dzieci pełnosprawnych otrzymano 11 ankiet, badaniem objęto 11 dzieci pełnosprawnych (jedno dziecko nieobecne, nie zwróciło ankiety wypełnionej przez rodziców). Stwierdzono, że wbrew obiegowym opiniom rodziny mające niewielkie doświadczenia z obcowaniem z osobami niepełnosprawnymi nie wyrażały dystansu wobec upośledzenia, akceptowały integrację dzieci, nie dostrzegały w niej zjawisk ujemnych. Wśród rodziców dzieci pełnosprawnych cztery osoby nie miały wcześniej kontaktu z osobami upośledzonymi umysłowo, sześć miało kontakty przypadkowe, jedna osoba zetknęła się z niepełnosprawnym w rodzinie. Żaden z rodziców nich nie zmieniłby swojej wcześniejszej decyzji o posłaniu dziecka do klasy integracyjnej. Osiem osób uważało, że upośledzeni umysłowo bez względu na stopień upośledzenia mają prawo i powinni zdobywać wiedzę z pełnosprawnymi; jedna osoba stwierdziła, że nie wszystkie dzieci upośledzone nadają się do zwykłych szkół; dwie osoby nie odpowiedziały. Wszyscy ankietowani potwierdzili, że możliwa jest przyjaźń dzieci o różnym stopniu sprawności umysłowej; deklarowali bezwarunkową akceptację bliskiego kolegi dziecka, który byłby niepełnosprawny umysłowo, jedna osoba miała zastrzeżenia. Pięć osób nie zauważyło żadnych zmian w swoich dzieciach, sześć odnotowało zmiany pozytywne (większa tolerancja dla innych, akceptacja niepełnosprawnych, otwartość, wyrozumiałość). Dziewięć osób stwierdziło, że osoby upośledzone umysłowo czerpią korzyści z utrzymywania kontaktów społecznych z rówieśnikami pełnosprawnymi; dwie osoby nie miały zdania; wymieniano korzyści polegające na próbie dorównywania pełnosprawnym rówieśnikom, mobilizacji, zdobywania większej pewności siebie, dowartościowania itp. Osiem osób uważało, że ich dzieci mogą się nauczyć od niepełnosprawnych większej tolerancji, życzliwości, odpowiedzialności, życzliwości dla innych, wytrwałości, cierpliwości w pokonywaniu własnych trudności itp. Wszyscy rodzice dzieci niepełnosprawnych wyrażali zadowolenie z ich nauki w klasie integracyjnej; twierdzili, że szkoła taka może najlepiej przygotować dzieci niepełnosprawne do życia; popierali ideę „równania w górę”. Dwoje rodziców stwierdziło, że dla lepszych wyników wskazane jest dodatkowe nauczanie indywidualne. Rodzice dostrzegali pozytywne zmiany w rozwoju dzieci – były sprawniejsze intelektualnie i fizycznie, wykazywały większą motywację do nauki, samodzielność, dojrzałość społeczną, komunikatywność, zainteresowanie światem, mniejszą agresję, chętniej nawiązywały kontakty z innymi dziećmi. Wszyscy rodzice uważali, że ich dzieci czują się w szkole dobrze, lepiej niż w poprzedniej placówce; żadne dziecko nie sygnalizowało doznawania krzywdy od innych uczniów. Rodzina i znajomi badanych aprobowali zjawisko integracji. W dwóch przypadkach dziecko niepełnosprawne nie było powodem niechęci otoczenia do ankietowanych rodzin; jedna osoba stwierdziła, że pewne kontakty zostały ograniczone, a inne zerwane; jedna osoba nie odpowiedziała. Trzy osoby stwierdziły, że szkoła powinna położyć największy nacisk na nauczanie, jedna osoba wybrała wychowanie. Rodzice chcieliby, aby szkoła zapewniła zajęcia z logopedą i psychologiem oraz rehabilitację fizyczną. Badani odczuwali również potrzebę wspólnych kontaktów w celu zapoznania z najnowszymi osiągnięciami w pracy z dzieckiem niepełnosprawnym i wspólnego dyskutowania nad problemami rodzin. Z danych uzyskanych techniką Moreno wynikało, że żadne z dzieci niepełnosprawnych nie otrzymało ani jednego wyboru negatywnego, jedno z nich – dwa wybory pozytywne, drugie – jeden. Pozostałe dzieci uzyskały do czterech wyborów pozytywnych, jedno dziecko – osiem. Tylko dwoje dzieci uzyskało wybory negatywne (jedno – dwa wybory, drugie – dziewięć). W 22 przypadkach dzieci nie dokonały żadnego negatywnego wyboru. Stwierdzono, że niepełnosprawność nie była powodem odrzucenia dziecka; obserwacja wykazała, że dzieci te nie były również izolowane. Uznano, że rodzice prezentujący pozytywne postawy wobec upośledzenia mieli korzystny wpływ na swoje dzieci.