Celem badania było określenie stosunku młodzieży oraz dorosłych do: kształcenia osób upośledzonych umysłowo, życia rodzinnego, praw, pracy oraz uczestnictwa we wspólnym wypoczynku i rekreacji. W przypadku dorosłych próbowano odpowiedzieć na pytania: jaki poziom wiedzy o upośledzonych umysłowo reprezentują badani oraz jakie czynniki różnicują ich stosunek do osób upośledzonych. Badanie przeprowadzono w mieście wojewódzkim oraz w miejscowości podwarszawskiej, w których znajdowały się specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze. Anonimowym badaniem objęto 100 osiemnastolatków uczących się w różnych szkołach średnich oraz 100 dorosłych pracujących zawodowo. Materiał zebrano za pomocą dwóch kwestionariuszy ankiet zróżnicowanych dla każdej z badanych grup. Głównym źródłem wiedzy o przyczynach niepełnosprawności były: książki, czasopisma, filmy; uczennice liceum medycznego wskazywały również podręczniki. 36% uczniów techników potrafiło podać przyczyny upośledzenia umysłowego. Ponad 80% młodzieży uczącej się w liceum ogólnokształcącym (LO) i technikum brało pod uwagę możliwość posiadania dziecka niepełnosprawnego; wszyscy badani określali urodzenie takiego dziecka jako tragedię osobistą. Na zabawę z dzieckiem upośledzonym pozwoliłoby przyszłemu potomstwu 53% badanych, na wspólną naukę – około 30%. O wspólnej nauce w szkole podstawowej wypowiedziało się pozytywnie 76% młodzieży z liceum medycznego, 32% z LO, 8% z technikum budowlanego i 4% z technikum mechanicznego. 32% z LO i techników wyrażało gotowość wyjazdu na obóz z osobami niepełnosprawnymi. 78% młodzieży przyjęłoby absolwentów zasadniczej szkoły zawodowej specjalnej, 41% uważało, że mogą oni pracować na stanowiskach robotniczych wspólnie z innymi. Około 51% przyznałoby osobom lekko upośledzonym umysłowo prawo do decydowania o swoim życiu rodzinnym, 24% uważało, że nie powinny one zakładać rodzin, pozostali wstrzymali się od odpowiedzi. Około 40% badanych uważało, że osoby upośledzone nie powinny wypowiadać się w kwestiach publicznych. Stosunku dorosłych do osób upośledzonych nie różnicowały płeć, liczba posiadanych dzieci ani poziom wykształcenia. Najbardziej pozytywny stosunek do osób upośledzonych w stopniu lekkim przejawiali urzędnicy administracji państwowej, najniższy – rzemieślnicy i robotnicy.