Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: w jakim stopniu badane dzieci czują się akceptowane przez rówieśników pełnosprawnych z ich macierzystej szkoły; jakie są rozmiary akceptacji rówieśników pełnosprawnych przez te dzieci oraz jaki jest stan ich kontaktów i więzi koleżeńskich z nimi. Próbę badawczą stanowiło 70 dzieci (w wieku od 11 do 16 lat) z dysfunkcją narządu ruchu, które przebywały na okresowym leczeniu w Lubuskim Ośrodku Rehabilitacji Ortopedycznej w Świebodzinie. Spośród respondentów wyłoniono dwie podgrupy: osób z niewidoczną lub mało widoczną dysfunkcją (N = 33) oraz osób z widoczną dysfunkcją (N = 37; w tym 11 dzieci chodziło przy pomocy kul, 14 poruszało się na wózku). Do zebrania materiału posłużono się metodą sondażu diagnostycznego. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że respondenci z wysoką i widoczną niesprawnością znacznie częściej czuli się słabo akceptowani przez rówieśników pełnosprawnych (62,2%) niż osoby z małą niesprawnością (21,2%). Badani, podając przykłady przejawów słabej akceptacji przez rówieśników, najczęściej wskazywali brak dobrych kolegów i przyjaciół, pomijanie w wyborach do znaczących ról, brak zaproszeń na imprezy koleżeńskie w domu oraz unikanie kontaktu. Zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami wykazano również, że badani z wysoką i widoczną niesprawnością najczęściej w słabym stopniu akceptowali rówieśników pełnosprawnych (67,6%), z kolei osoby lekko niesprawne w większości akceptowały osoby pełnosprawne wysoko (54,5%) lub umiarkowanie (42,4%). Ponadto okazało się, że zdecydowana większość ankietowanych z widoczną niepełnosprawnością (78,9%) utrzymywała ubogie kontakty i więzi koleżeńskie z pełnosprawnymi rówieśnikami.