Celem badania było ustalenie zajmowanej przez dziecko pozycji w klasie w zależności od typu rodziny, w której się wychowuje, cech osobowości, motywacji do nauki. Postawiono hipotezy: dziecko z rodziny zaburzonej zajmuje niższą pozycję w klasie niż dziecko z rodziny prawidłowej; im większa motywacja dziecka do nauki, tym wyższą zajmuje pozycję w klasie; im więcej cech pozytywnych osobowości dziecka, tym wyższa pozycja w klasie. Badaniem objęto 40 uczniów z klasy pierwszej (21 osób) i trzeciej (19) w wieku od 7 do 11 lat z jednej z warszawskich szkół podstawowych. Materiał zebrano na podstawie: Testu stosunków rodzinnych (E. Bene, J. Anthony), rysunków Moja rodzina, wywiadu z nauczycielką, badania socjometrycznego (po trzy wybory pozytywne i negatywne), Arkusza zachowania się ucznia Barbary Markowskiej. Pierwsza część badań we wrześniu 1996 polegała na wykonaniu rysunków, miała charakter grupowy; następnie w klasie trzeciej przeprowadzono indywidualnie Test stosunków rodzinnych. Po dwóch latach wykonano drugi etap badania, objęto nim te same klasy (które stały się odpowiednio trzecimi i piątymi). Potwierdzono wszystkie hipotezy. Te same osoby w klasie trzeciej i piątej, które nie były akceptowane w badaniach socjometrycznych, wykazywały negatywne cechy osobowości i niski poziom przystosowania do grupy. Między klasami istniała różnica w wyborze osób, które były najbardziej akceptowane i odrzucane we wspólnie spędzanym czasie wolnym i wspólnie wykonywanej pracy; może to wynikać z faktu kierowania się emocjami przez dzieci z klasy trzeciej. Zróżnicowanie relacji interpersonalnych znalazło potwierdzenie w podziale na płeć; dziewczynki w klasach trzecich częściej niż chłopcy były zarówno obiektem uczuć pozytywnych, jak i negatywnych, częściej kierowały te uczucia do członków rodziny, zwłaszcza rodzeństwa. W obu klasach u żadnej z dziewcząt nie wystąpiło z takim natężeniem jak u chłopców zachowanie antyspołeczne i przyhamowanie. Stwierdzono, że u dzieci z rodzin zaburzonych występowały częściej: kreska krótka, słabszy nacisk kredki na papier oraz niższy poziom graficzny rysunku, co świadczyło o większym zahamowaniu, nieśmiałości, braku otwartości, niepokoju. Poziom graficzny rysunków dzieci z rodzin prawidłowych świadczył o większym zainteresowaniu rodziców i skupieniu uwagi na sprawach dziecka, widoczna siła i długość kreski świadczyły o większej energii, odwadze, łatwości uzewnętrzniania emocji.