Celem badania była charakterystyka i ocena sprawności językowej dzieci, u których stwierdzono trudności w czytaniu, w zakresie posługiwania się konstrukcjami przyimkowymi jako strukturami syntaktycznymi opisującymi powiązania logiczno-gramatyczne w zdaniach. Przedmiotem badania była także ewentualna zależność między występowaniem u dziecka dysleksji rozwojowej a jego zdolnością do stosowania połączeń gramatycznych z zastosowaniem konstrukcji przyimkowych. Próbowano określić symptomy zaburzeń agramatycznych u dzieci z dysleksją rozwojową i stosowane przez nie mechanizmy adaptacji, kompensujące przejawiane trudności. Badaniem objęto 60 dzieci – 40 chłopców i 20 dziewczynek – z klas drugich i trzecich szkoły podstawowej. Specyficzne trudności w czytaniu zostały u nich potwierdzone przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną. Parami dobrano dzieci do grupy kontrolnej. Wykorzystano w badaniu sześć rodzajów konstrukcji przyimkowych, opisujących relacje przestrzenne, czasowe, w strukturach o charakterze idiomu, w przydawkach przyimkowych, w rzeczownikach i przymiotnikach odprzyimkowych oraz przyimki złożone. Badanie składało się z dwóch etapów: selekcji dzieci do grupy kryterialnej – na podstawie analizy dokumentacji poradni psychologiczno-pedagogicznej w Lublinie; badania indywidualnego. Dzieci z dysleksją rozwojową w większości zdawały sobie sprawę z istnienia klasy funktorów, do której należą przyimki. W zdaniach, które miały uzupełnić, odmieniały poszczególne wyrazy i próbowały połączyć je z odpowiednimi przyimkami. Zaobserwowano następujące symptomy agramatyzmu: przyimek nieadekwatny, np. Zawodnicy głosują na podniesienie ręki; nieprawidłowa końcówka fleksyjna, np. Dziecko wsiada na drewniany konik; zakłócenia derywacji (morfologiczne), związane z tworzeniem rzeczowników i przymiotników odprzyimkowych; substytucje, np. Dzieci wracają znad-z morza. Duże trudności sprawiły dzieciom konstrukcje polegające na motywowaniu przyimka przez przedrostek, np. czasownika (dobiegać do itp.). Badani nie widzieli w dużej mierze związku pomiędzy przedrostkiem a przyimkiem, co wynika z braku umiejętności wyodrębniania przez dzieci takie formantów wyrazowych. Dzieci kompensowały sobie trudności w czytaniu przez stosowanie przyimka o większym stopniu ogólności (np. koło zamiast wkoło) albo przyimka uniwersalnego, który pasuje do większości konstrukcji, np. Piesek wychodzi w kierunku ławki. Trudności w tworzeniu struktur przyimkowych dzieci zwyciężały przez ignorowanie polecenia albo unikanie dostawienia przyimka. Agramatyzm jednak u dzieci z dysleksją rozwojową nie objawiał się tak silnie jak u osób z afazją.