Celem badania było zweryfikowanie hipotezy mówiącej, że pozytywne postawy dzieci pełnosprawnych wobec dzieci niepełnosprawnych są związane z określonymi cechami osobowości dzieci pełnosprawnych. Badaniem objęto 76 losowo dobranych dzieci pełnosprawnych (40 chłopców, 36 dziewcząt), uczniów szóstych klas szkół podstawowych z Łodzi (39,4%) oraz małych miast (43,2%) i wsi (26,3%) województwa łódzkiego. Wykorzystano techniki: autorską Skalę Akceptacji Społecznej dla dzieci (dzewięć zdań opisujących różne sytuacje interpersonalne) oraz 14-czynnikowy Kwestionariusz Osobowości dla dzieci od ośmiu do 12 lat Portera i Cattella w autoryzowanym przekładzie J. Kostrzewskiego. Stwierdzono, że dzieci pełnosprawne wykazywały pozytywne postawy społeczne w różnych sytuacjach interpersonalnych. Nie wystąpiły istotne statystycznie różnice pomiędzy postawami dziewcząt i chłopców. Wyniki potwierdziły hipotezę – stwierdzono, że dzieci przejawiające bardziej pozytywne postawy wobec niepełnosprawnych rówieśników cechują się silnym ja, temperamentem spokojnym, silnym charakterem, dostosowaniem. Pełnosprawne dziewczęta przejawiające bardziej pozytywne postawy cechowały się również ogładą towarzyską i dostosowaniem, chłopcy – wysoką inteligencją, wzmożonym samopoczuciem, silnym charakterem, skrępowaniem wewnętrznym, prostotą, dobrym panowaniem nad sobą, niskim napięciem nerwowym. W grupie badanych dzieci w mniejszym stopniu niż u dorosłych z postawami pozytywnymi były związane czynniki intelektualne.