Celem badania było poznanie obrazu starzenia się i starości wśród ludzi młodych. Badaniem objęto 73 studentów (66 kobiet, siedmiu mężczyzn; średnia wieku 23 lata) pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej na piątym roku studiów dziennych na Wydziale Studiów Edukacyjnych UAM. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem testu niedokończonych zdań P. Golde’a i N. Kogana (25 par pytań, pierwsze dotyczące problemu starości lub człowieka starego itp., drugie ludzi w ogóle, głównie problemów dotyczących życia człowieka, życia pośród innych ludzi, częściowo kwestii starzenia się); techniką uzupełniającą była rozmowa. Łączna liczba osobozdań na temat starości wynosiła 1825, z czego 40,4% stanowiły wypowiedzi o zabarwieniu emocjonalnym dodatnim, 23,6% ujemnym, 34% obojętnym. Cechą najbardziej cenioną u ludzi starych i ludzi w ogóle było poczucie humoru, też optymizm i pogoda ducha. Pozostałe cenione cechy były nieco odmienne, u ludzi starych ceniono kolejno: mądrość życiową, umiejętność opowiadania o czasach minionych, wewnętrzny spokój, dobroduszność, troskliwość, wyrozumiałość, zadowolenie z życia, umiejętność słuchania, cierpliwość, szczerość, oryginalność, umiłowanie wszystkiego, co stare; u ludzi w ogóle ceniono: szczerość, otwartość, życzliwość, inteligencję, bezinteresowność, umiejętność przyjaźni z innymi, uczciwość, tolerancję, wyrozumiałość, dobroć, niekonwencjonalność, zdecydowanie w działaniu, dystans, pracowitość, odpowiedzialność, taktowność, lojalność. Najbardziej nielubianymi cechami u ludzi starych były: konserwatyzm, marudzenie i zrzędzenie, niepodważalność wiedzy osób starszych, wścibstwo, zgorzkniałość, nietolerancja, skąpstwo, nadopiekuńczość, pesymizm, dziwactwa, nudziarstwo, egoizm, kłótliwość, głupota, ciągłe rozmowy o śmierci. Za największą przyjemność dla ludzi starych uznano pozostawanie z rodziną, dla ludzi w ogóle – dostatnie życie. Wśród obaw i lęków ludzi starszych za dominujący uznano lęk przed samotnością, następnie obawianie się chorób i cierpienia, strach przed zależnością psychiczną i fizyczną, śmiercią, odrzuceniem. U ludzi globalnie uznano za największy lęk przed samotnością, następnie przed brakiem środków utrzymania, chorobami, cierpieniem. 76,7% badanych oceniało przyjaźń ludzi starych pozytywnie (np. trwała, szczera), 17,8% negatywnie (interesowna, pozorna), 5,5% neutralnie (np. zawierana z rówieśnikami). W ocenach przyjaźni traktowanych ogólnie przeważały opinie negatywne. Za wzorzec osobowy, do którego chcieliby się upodobnić na starość, 27 osób uznało babcię lub dziadka, 10 siebie samego, dziewięć osobę znaną z rodziny, osiem osobę dobrze znaną spoza rodziny; 16 osób stwierdziło, że nie mają wzorca, trzy – że nie chcą doczekać starości. 53,4% badanych uważało, że stereotyp człowieka młodego widziany oczami starszych ludzi ma zdecydowanie ujemne zabarwienie, 14% było za pozytywnym postrzeganiem młodych, 32,6% odpowiedzi nie rozstrzygało tego. Co do zachowania się w środkach komunikacji (spotkania przygodnych ludzi, nawiązywania z nimi kontaktów) przeważała opinia, że nie podejmuje się żadnej inicjatywy rozmowy niezależnie od wieku współpasażerów, ewentualnie podejmowano dialogi, gdy inicjatywa wychodziła od innych; w przypadku osób starszych badani stwierdzali, że czasem zastanawiają się, kim są i co robili, przyglądają się im, obawiają się, że będą nakłaniani do rozmowy. Stwierdzono, że badani nie oceniali ludzi starych jednoznacznie negatywnie; negatywny obraz starości jako zjawiska wynikał z istniejącej powszechnej obawy i lęku przed starością; ocena ludzi starych była bardziej zrelatywizowana.