Badanie dotyczyło pozycji języka francuskiego (jednym z elementów była analiza opinii na ten temat wyrażanych przez nauczycieli języka francuskiego pracujących w szkolnictwie średnim). Z 698 placówek, w których nauczano języka francuskiego, wylosowano 200 liceów ogólnokształcących państwowych, społecznych i prywatnych, do których wysłano formularze anonimowych ankiet. Otrzymano 125 ankiet wypełnionych przez nauczycieli z różnych regionów Polski. Wśród nauczycieli 109 było kobietami; 60 osób urodziło się w latach 1950-59, 39 w latach 1960-69, 21 w latach 1940-49. 46 osób pracowało w szkolnictwie 10-19 lat, 31 krócej niż pięć lat, 22 od sześciu do dziewięciu lat, 26 ponad 20 lat. 42 osoby pracowały w miastach 20-100 tys. mieszkańców, 36 w miastach 100-500 tys., 23 w miastach poniżej 20 tys., 22 w miastach powyżej 500 tys. 112 miało wykształcenie wyższe, 107 było absolwentami filologii romańskiej, ośmiu nauczycielskich kolegiów językowych. W 65 szkołach był jeden nauczyciel francuskiego na pełnym etacie, w 44 od dwóch do czterech osób, w 13 – żaden. We wszystkich szkołach nauczano przynajmniej trzech języków obcych nowożytnych, w 82 aż czterech; w 78 szkołach oprócz francuskiego uczono angielskiego, niemieckiego i rosyjskiego; francuskiego uczyło się mniej uczniów. 43 osoby wskazały, że uczniowie wybierają język samodzielnie spośród kilku, 53 – że język francuski jest narzucony uczniom (np. z braku miejsc w innych klasach), 19 wskazało obie te odpowiedzi; trzy wskazały, że francuski jest w szkole obowiązkowy. Według badanych dyrektorzy sami zwiększali liczbę godzin angielskiego, stereotyp umierającego francuskiego podtrzymywały media. Wszyscy badani wskazali, że większość uczniów wybiera angielski. Zdaniem respondentów Polacy chcieliby uczyć się języka angielskiego – 122 wskazania, niemieckiego – 111, francuskiego – 96, włoskiego – 11, hiszpańskiego – osiem wyborów, rosyjskiego – sześć; realizm stanowiska bywał poparty przytoczeniem faktów. Badani chcieliby, aby ich dzieci uczyły się angielskiego i francuskiego – po 106 wskazań, niemieckiego – 43, rosyjskiego – 14, włoskiego – 12, hiszpańskiego – siedem wskazań, łaciny – dwa; francuski nie pojawił się w ogóle w wypowiedziach siedmiu osób. Swoje zainteresowanie francuskim 67 osób oceniło jako małe, 40 jako dość duże. Nauczycieli cechował duży realizm w ocenie pozycji języka francuskiego w Polsce; małej jego popularności wśród młodzieży upatrywano w niewielkiej obecności języka w mediach. 74 osób przewidywało, że w przyszłości francuski będzie tak samo popularny jak teraz, 41 – że będzie bardziej popularny. 100 osób zamierzało pozostać w zawodzie, 18 myślało o jego zmianie; wśród osób deklarujących pozostanie dominowały miłość do zawodu – 33, kontakt z młodzieżą – 21, staż pracy – 19, doświadczenie zawodowe – 17, brak innego wyjścia – 16, satysfakcja – 13, promocja francuskiego – 10; zmianę uzasadniano niskimi zarobkami – 14 osób, chęcią zdobycia doświadczenia w innych dziedzinach – cztery wskazania. 53 osoby nie miały możliwości mówienia po francusku poza lekcjami, 10 nie miało poza szkołą kontaktu z językiem mówionym ani pisanym; większość wyrażała zainteresowanie pracą w szkole. Styczność z językiem francuskim badani zawdzięczali głównie kontaktom prywatnym, 18 wyjeżdżało regularnie do krajów francuskojęzycznych, 37 opiekowało się gośćmi stamtąd; 12 osób organizowało wymiany młodzieżowe, 21 komunikowało się z innymi nauczycielami w Polsce; 60 badanych zajmowało się tłumaczeniami, dwóch pilotowaniem wycieczek. 10 osób ustną znajomość języka podtrzymywało dzięki konwersacjom z Polakami. Wiedzę o współczesnej Francji 109 osób czerpało z prasy polskiej, 101 z telewizji polskiej, 72 z kontaktów prywatnych w Polsce i we Francji; dostępność mediów francuskich pozostawała w sferze postulatów. Do Francji po 1989 jeździło 111 osób, 47 było tam poniżej miesiąca, 22 ponad trzy miesiące, z czego dwie ponad rok; 117 osób oceniało swoje kontakty z Francją jako niewystarczające. Część romanistów czuła się pozostawiona samej sobie przez władze polskie i stronę francuską; propozycje 51 osób dotyczyły wymiany młodzieżowej, 63 – możliwości legalnej pracy we Francji, 64 – stypendiów we Francji. 96 osób nie wiedziało o istnieniu polskich szkół wyższych oferujących francuskie dyplomy, pozostali wskazywali głównie szkołę telekomunikacyjną w Poznaniu i SGH w Warszawie. Najwięcej propozycji (96) dotyczyło obecności spółek francuskich w Polsce.