Przedmiotem pierwszego badania był związek pomiędzy grami komputerowymi zawierającymi przemoc a nastawieniem graczy do rzeczywistego świata. Badaniem objęto 60 dzieci, podzielonych na dwie grupy: 1) K – grupa komputerowa; dzieci grały w gry komputerowe zawierające przemoc przez minimum siedem godzin tygodniowo; 2) NK – grupa niekomputerowa; dzieci nie miały styczności z grami komputerowymi zawierającymi przemoc, ale korzystały z komputera, np. w celu nauki języka. Dzieci do obu grup dobrano na podstawie wyników wstępnej ankiety, przeprowadzonej wśród klas siódmych i ósmych z lubelskich szkół podstawowych. Wstępną ankietę uzupełniło 171 chłopców – 88 z klasy ósmej i 83 z klasy siódmej. Spośród wszystkich chłopców 50,9% nie posiadało komputera. Chłopcy z grupy K średnio od trzech lata grali w gry komputerowe. Na tę czynność poświęcali około 19 godzin tygodniowo. Średnia wieku w grupie K wyniosła 13,8 lat, a w grupie NK – 13,9 lat. Wykorzystano takie metody badawcze jak: rozmowa kierowana, test zdań niedokończonych oraz test opowiadań niedokończonych. Stwierdzono, że ulubioną formą spędzania wolnego czasu w grupie K były gry komputerowe – 86,7% wskazań. Na drugim miejscu znalazł się sport – 66,7% wskazań. W wolnym czasie 30% uczniów „komputerowych” oglądało telewizję, 40% wybierało także inne rozrywki. W grupie „niekomputerowej” uczniowie poświęcali swój wolny czas na uprawianie sportu – 80% wskazań, oglądanie telewizji – 10%, a także na inne formy rozrywki – 70%. Ani jedna osoba nie wymieniła gier komputerowych. Zauważono, że uczniowie z NK prezentowali lepszą ocenę siebie – pozytywny stosunek wobec innych zadeklarowało 73,3% osób (K: 53,3%), pozytywne cechy charakteru – 40% (K: 16,7%). Gracze wykazali się wysokim poziomem samoakceptacji, także w zakresie zachowań nieakceptowanych społecznie. Jednocześnie praca nad własnym charakterem wydaje im się zbyt trudna, by podejmować taki wysiłek. Do najczęściej wskazywanych wartość życiowych w grupie K należało samodoskonalenie, bycie lepszym – 23,3% (NK: 50%), a także nowe doświadczenia, wrażenia – 23,3% (NK: 3,3%). Na pierwszym miejscu w tej grupie znalazło się osiągnięcie czegoś, dążenie do celu – 30% wskazań (NK: 23,3%). Spośród postaw nieakceptowanych w obu grupach na pierwszym miejscu znalazło się krzywdzenie innych – K: 50% wskazań, NK: 73,3%. 30% uczniów „komputerowych” i 36,7% „niekomputerowych” nie akceptowało wywyższania się jednych ludzi ponad drugich. O własne życie albo zdrowie obawiało się 26,7% uczniów „komputerowych”; ani jedna osoba z grupy NK nie zadeklarowała takiego lęku. Czasami o własne życie albo zdrowie bało się 50% uczniów K i 26,7% uczniów NK. Największą wartością dla obu grup była rodzina – 43,3% K i 46,7% NK. 56,7% uczniów „komputerowych” deklarowało znaczne przywiązanie do pieniędzy; tak samo wypowiedziało się 20% chłopców „niekomputerowych”. Blisko połowa chłopców w obu grupach opowiadała się za niezbędnością ochrony przyrody w życiu człowieka. Na podstawie testu opowiadań niedokończonych wykazano, że uczniowie z grupy K są bardziej skłonni w wolnym czasie wybierać zajęcia związane z konsumpcją, kupowaniem – 76,7% wskazań (NK: 16,7%). Celem drugiego badania było określenie wpływu telewizyjnych obrazów przemocy na agresywność dzieci. Pytano przede wszystkim o związek między preferencją programów telewizyjnych zawierających obrazy przemocy a poziomem agresywności u dzieci. Szukano także odpowiedzi na pytanie o związek między płcią a wybieranymi programami, pytano, czy związek między preferencją a poziomem agresywności zależy od płci. Badaniem objęto 120 dzieci w wieku od siedmiu do 12 lat z miejskich szkół. Wśród badanych, dobranych losowo, znalazło się 60 dziewczynek i 60 chłopców. Zastosowano cztery techniki badawcze: kwestionariusz preferencji programów z agresją (K. Litwińskiej-Malec i E. Krawczyk), kwestionariusz Nastroje i humory (A.M. Buss i A. Durkee), Test Rysunku Rodziny (oprac. M. Braun-Gałkowska), Inwentarz Rodzicielskich Technik Wychowawczych (A. Gały). Wszystkie badane dzieci w wolnym czasie oglądały telewizję. Wykazano, że ilość czasu poświęcanego na oglądanie telewizji nie wpływa na wybór programów ukazujących sceny przemocy. Największą korelację z preferencją takich programów stwierdzono w przypadku czynnika płci – chłopcy znacznie częściej wybierają tego typu programy. Zauważono także, że w grupie dziewczynek oglądających sceny przemocy wzrasta poziom agresywności słownej i fizycznej; są one bardziej podejrzliwe i negatywnie nastawione do świata, częściej obgadują inne osoby, są zazdrosne. W grupie chłopców nie zauważono podobnej prawidłowości. Wystąpiła jedynie statystycznie istotna zależność pomiędzy preferencją agresywności w programach i poczuciem winy – chłopcy mają tym mniejsze, im bardziej wolą programy ze scenami przemocy. Stwierdzono, że wysoki poziom agresji przy jednoczesnym niskim poczuciu winy wskazuje na tendencje psychopatyczne u chłopców. Potwierdzono, że techniki okazywania mocy w wychowaniu dzieci wpływają na ich poziom agresywności. Dzieci agresywne na skutek stosowania tego typu metod wychowawczych częściej wybierały programy telewizyjne ze scenami przemocy, choć techniki wychowawcze nie były bezpośrednim czynnikiem oglądania agresji w telewizji. Telewizyjny model przemocy znacznie bardziej wpływa na agresywne zachowania uczniów niż techniki wychowawcze oparte na biciu i krzyku. Dla 68,3% dzieci oglądanie telewizji było motywowane zainteresowaniem określonymi programami. Tylko 1,7% badanych wykazało się krytycyzmem wobec oglądania telewizji – dwoje dzieci zauważyło, że telewizja to nawyk. Wybór programów ze scenami przemocy motywowany bywa przez czynniki wewnętrzne, takie jak: wrodzone preferencje, identyfikacja z ojcami oglądającymi filmy akcji, agresywność dzieci wynikająca z frustracji albo modelowania takich zachowań przez osoby, z którymi dziecko się styka.