Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: Jaki jest model zaangażowania emocjonalnego kadry uczestniczącej w procesie resocjalizacji? Czy reprezentowany przez respondentów model zaangażowania może być zaakceptowany w świetle teorii resocjalizacji? Czy istnieją różnice w modelach zaangażowania poszczególnych grup zawodowych? Czy istnieje zgodność w odpowiedziach pomiędzy badanymi grupami? Próbę badawczą stanowiło 470 osób, które podzielono na sześć grup zawodowych: studenci – 109 osób (w tym 70 z pierwszego oraz 39 z drugiego roku resocjalizacji) oraz kadra pedagogiczna – 361 osób (w tym 18 psychologów, 48 pedagogów resocjalizujących, 191 nauczycieli oraz 104 wychowawców). Do zebrania materiału badawczego zastosowano autorski kwestionariusz ankiety, w którym porządek pytań był zgodny z następującą hierarchią ważności: P1 – zaangażowanie heroiczne, P2 – zaangażowanie osobiste, P7 – zaangażowanie wielokierunkowe, P3 – zaangażowanie bez kosztów własnych, P5 – zaangażowanie zorientowane na wychowawcę, P4 – zaangażowanie schematyczne, P6 – zaangażowanie instrumentalne. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że wybory poszczególnych grup nie różniły się znacznie od siebie. Respondenci za najważniejszą uznali relację, w której wychowawca poświęca swój czas oraz angażuje się emocjonalnie i osobiście (P2). Ponadto okazało się, że ankietowani przejawiali skłonności do stanowczego odgraniczania swojego czasu, wysiłku i zaangażowania w procesie resocjalizacji (świadczyło o tym wysokie zaopiniowanie respondentów odpowiedzi na pytanie P3). Udzielone odpowiedzi wskazywały również na zadowalający poziom wrażliwości badanych, jednak wydawali się oni bardziej zaabsorbowani własnym życiem niż życiem wychowanka, którego, w zależności od sytuacji, traktowali przedmiotowo lub podmiotowo.